ମାଟି ର ମଣିଷ

ମାଟି ର ମଣିଷ ମୁହିଁ ମାଟି ମୋ ଠିକଣା

ମାଟିଛଡା ଜାଣିନାହିଁ କିଛି,

ମାଟିଛାଡି ଆକାଶରେ ପାରିବିନି ଉଡି 

ଏତିକି ମୁଁ ଭଲରେ ଜାଣିଛି ।

ମାଟି ରେ ଶରଧା ମୋର ମାଟି ମୋ ଜୀବନ

ଏ ମାଟି ରେ ଶିଖିଛି ମୁଁ ଚାଲି,

ସେଇ ମୋ ସରଗ ବୋଲି ପଡ଼ିଛି ତା ପ୍ରେମେ

ଆଦରିଛି ତାର ଧୂଳି,ବାଲି ।

ଛଳ ଛଳ ଧାଉଁଥାଏ ତା ନଦୀ , ଝରଣା

କଳ କଳ ଗାଉଥାଏ ଗୀତ,

ସେ ଶବଦ ଭରିଦିଏ ପ୍ରାଣରେ ପୁଲକ 

ସତେ ଅବା ଜୀବନ-ସଙ୍ଗୀତ ।

ଋତୁ-ଚକ୍ରେ ଆସିଥାଏ ଗ୍ରୀଷ୍ମ, ବର୍ଷା, ଶୀତ 

ଶରତ,ହେମନ୍ତ ପୁଣି ଆସେ,

ଋତୁରାଜ ବସନ୍ତ ର ଶୋଭା ଅନୁପମ

ଦେଖଣାହାରୀ ର ମନ ତୋଷେ ।

ଏଡିକି ସୁନ୍ଦର ତାର ପରବତ, ବଣ

ଶୋଭାବନ୍ତ ତାର ବିଲ,ପାଟ,

ମନଲୋଭା ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟ, ସୂର୍ଯ୍ୟାସ୍ତ ର ରଙ୍ଗ

ଆକାଶରେ ବର୍ଣ୍ଣାଳୀ ର ଛିଟ ।

ସୁନ୍ଦର ତା ଗଛଲତା ଫୁଲ ଆଉ ଫଳ

ସୁନ୍ଦର ତା ଆକାଶ ଓ ଜହ୍ନ,

ସୁନ୍ଦର ତା ପଶୁପକ୍ଷୀ, ଧୂସର ଦିଗନ୍ତ

ନିମିଷକେ ହରେ ମନ,ପ୍ରାଣ ।

ଋତୁ ଅନୁସାରେ ନିତି ନୂଆ ରୂପ ଧରେ

କେବେ ଶାନ୍ତ କେବେ ଭୟଙ୍କର,

ଧନ୍ୟ ସେଇ ଚିତ୍ରକର ଯେ ଆଙ୍କିଛି ସବୁ

ତା' ଚରଣେ କୋଟି ନମସ୍କାର ।