ମାତା କୁନ୍ତୀ

ଅଗାଧ ସ୍ନେହର ଅଧିକାରିଣୀ ଯେ

ଧରଣୀରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠା କୁନ୍ତୀ

ଅତି ପୂଣ୍ୟ ବଳେ ଅତି କୌତୁହଳେ

ଲଭିଲେ ସନ୍ତାନ ଜ୍ୟୋତି ।

ଦୁର୍ବାଶା ଋଷିଙ୍କ ଆଶୀର୍ବାଦ ପାଇ

ମନରେ ଉପୁଜେ ଦ୍ଵନ୍ଦ

ପରୀକ୍ଷା ନିମନ୍ତେ ମାନସେ ଚେଷ୍ଟିତ

ମନରେ ନଥିଲା ମନ୍ଦ ।

କୁମାରୀ ସମୟେ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କୁ ଚିନ୍ତିଲେ

ଦାନରେ ପାଇଲେ କର୍ଣ୍ଣ

ଲୋକ ଲଜ୍ୟା ଭୟ ଅଥୟ ହୃଦୟ

ଗୋପନେ ରଖିଲେ ଚିହ୍ନ ।

କୁମାରୀ ମାତାକୁ ଜଗତ ନିନ୍ଦିବେ

ଆଉ କି ବଞ୍ଚିବ ଦେହୀ

ଗଭୀର ଚିନ୍ତାରେ ଅପସରି ଯାଏ

ଯେହ୍ନେ ପାଦ ତଳୁ ମହୀ ।

କବଚ କୁଣ୍ଡଳ ସୁରକ୍ଷାର ବଳ

ଅରି କି ପାରିବ ମାରି

ବାତ୍ସଲ୍ୟ ମମତା ଆଶିଷ ଲେପିଣ

ସିନ୍ଧୁକରେ ଦେଲେ ଭରି ।

ମନର ବେଦନା ମାନସେ ଦମନ

ପାଦ ତଳେ ନଦୀ ତୀରେ

ପ୍ରଖର ସ୍ରୋତରେ ଭସାଇବା ପରେ

ଅବିରତ ଅଶ୍ରୁ ଝରେ ।

ବିଚ୍ଛେଦର ବେଳା ବଢ଼ି ବଢ଼ି ଗଲା

ସୌଭାଗ୍ୟେ ବାହୁଡେ ଦିନେ

କୋଟିଏ ଜନତା ଭିତରୁ ଯେ ମାତା

ପୁତ୍ରକୁ ସହଜେ ଚିହ୍ନେ ।

ପାଞ୍ଚୋଟି ତନୟ ପାଶେ ନାହିଁ ଲୟ

କର୍ଣ୍ଣ ନାଚୁ ଥାଏ ଡୋଳେ

ସୂତ ପୁତ୍ର ନାମେ ନାମିତ ହେଲେ ବି

କୁନ୍ତୀ ମନ ନିତି ଭାଳେ ।

ସମୟ ଚକ୍ରରେ ଘୂରି ଘୂରି ଆସି

ବିବଶ ଯେ ମାତା କୁନ୍ତୀ

ଧନଞ୍ଜୟ ପ୍ରାଣ ସୁରକ୍ଷିତ ପାଇଁ

କର୍ଣ୍ଣ ପାଶେ କାନି ପାତି ।

ଘନ ଅନ୍ଧକାରେ ବଦନ ଲୁଚାଇ

ମା' ମାଗେ ପ୍ରାଣ ଭିକ୍ଷା

ଦାନୀ ସୂର୍ଯ୍ୟ ପୁତ୍ର ଟେକି ଦେଲେ ହସ୍ତ

ଲିଭୁ ମୋ ଜୀବନ ଶିଖା ।

ମା ହାରି ଯାଏ ସନ୍ତାନ ପାଇଁକି

ମାତା ଜିତେ ପୁତ୍ର ଦାନେ

ମମତାମୟୀ ସେ ନଭୂଲ ତାହାକୁ

ଚିର ଦିନ ରଖ ମନେ ।