ମାନସୀ ରାଣୀ

ଧୀରେ ଧୀରେ ଚାଲ ମୋର ମାନସୀ ସବାରି

ହୀରା ଲୀଳା ମଣି ମୁକ୍ତା ନୁହଁଇ ତୋ ସରି ।

ପ୍ରଭାତ ଯାମିନୀ ଯାଏ ମିଳନ ବିଚ୍ଛେଦେ

କେତେବେଳେ ଆହ୍ଲାଦିତ କେବେ ମାରୁ ଖେଦେ ।

ତୁହି ମୋର ସ୍ମୃତି ରାଣୀ ମନର ମାନସୀ

ତୋର ଆକର୍ଷିତେ ଆସେ ସୁଧାକର ହସି ।

ବୋଲଇ ସ୍ମୃତିର ସଙ୍ଗେ କରିିିିବି ବନ୍ଧୁୁତ୍ବ 

ଘନ କୌମୁଦିରେ ନିିିତି କରୁ ଥିବି ଧୌତ ।

ତା କଥାକୁ ତ୍ୟାଗ କରି ହୁଏ ଅଗ୍ରସର

ମିଟି ମିଟି ସମ୍ମୁଞ୍ଜଳେ ତାରା ଦିଏ ହାର ।

ସ୍ନେହ ଭରା ଢାଗା ଦେଇ ଗୁନ୍ଥିଛି ସେ ମାଳ

ବୋଲଇ ମୁଁ ସ୍ମୃତି ସଙ୍ଗେ ବସିବି ବଉଳ ।

କାଢି ନେବ ସ୍ମୃତିକୁ ସେ ଦେଖେ ତା'ର ରୀତି

ଖରତରେ ଜାଗା ଛାଡି ବଢେ ମୋର ଗତି ।

ଗୋପନେ ରଖିବା ପାଇଁ ପାଏ ନାହିଁ ଠାଇଁ

ଗଗନେ ଆଲୋକ ବିଞ୍ଚି ରବି ଅଛି ଚାହିଁ ।

କେମିତି ଲୁଚାଇ ନେବି ସ୍ମୁରତି ହିନ୍ଦୋଳା 

ସ୍ମୃତି ତ ରୂୂୂପା ଆଇନା ଚମକ ଚପଳା ।

କନକ ତନ୍ତୁ ନିର୍ମିତ ପାଟ ବସ୍ତ୍ର ଆଣି

ଆଛାଦିତ ପାଇଁ ଭାବେ ତା'ର ପଙ୍କଜିନୀ ।

ମୋ ସ୍ମୂତି ଉପରେ ଆସେ ସଭିଙ୍କ ନଜର

କାହାକୁ ମୁଁ ମୋ ଦେବି ନାହିଁ ସ୍ମୃତି ଏକା ମୋର ।