ମାଆଗୋ ହୈମବତୀ

ଚୈତ୍ୟ ସ୍ତୁତି ସ୍ତମ୍ଭ ପାଶେ ଭକତ ନିଚୟ

ଆସ ମାତା ଭକ୍ତଗଣ ହେଲେଣି ଅଥୟ ।

ସପ୍ତକୋଶି ଗଣ୍ଡେ ଯାର ପଡ଼ିଅଛି ପ୍ରାଣ

ତହିଁରେ ଦେଖ ଗୋ ମାତ କରୁଣ କ୍ରନ୍ଦନ ।

ହେମ ଗଉରୀ ମାତା ମାଆଗୋ ଶୋଭା ସମୁଦିତ

ସେ ଜ୍ୟୋତି କି ହରାଇଲା ଆପଣା ମହତ ।

କାହିଁକି ନଶୁଣି ମାତ ଅଟକିଲୁ ଦୂରେ

ଭକତ କି ପର ହୁଏ ନୁହେଁ ଆପଣାରେ ।

ତୋର ରତ୍ନବେଦୀ କିବା ହୋଇଛି ଅଚଳ

ସ୍ତୁତିରେ କି ନାହିଁ ମୋର ଯୋଗ ଧ୍ୟାନ ବଳ ।

କେଉଁ ଦିଗେ କେତେ ଦୂରେ ତୋର ଅବସ୍ଥିତି

ଶରତ ବେଳା ମୁଖର ଆସ ଭକ୍ତ କତି ।

ସିଂହ ପୃଷ୍ଠେ ଦୁର୍ଗା ମାଗୋ କର ଅବତୀର୍ଣ୍ଣ

ମରଣ ଭୂଇଁର ଜନେ ହୋଇବେ ଲୋ ଧନ୍ୟ ।

ଶ୍ୟାମଳ ବର୍ଣ୍ଣୀ ତୁ କେବେ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ଚମ୍ପା ତୁହି

ତୋ ରୂପ ବର୍ଣ୍ଣନା ପାଇଁ କାତ ପାଏ ନାହିଁ ।

ତଥାପି ମୋ ମାନସରେ ତୋ ରୂପ ଫଳିତ

ତୋର ଗୁଣ ଗାନ ମାଗୋ କରିବି ଉଦ୍ଧୃତ ।

ଚଣ୍ଡୀ ଚାମଣ୍ଡା ଗହଳେ ତୋର ଦର୍ପ ଚାଲି

ପାପିଙ୍କ ମନେ ଛନକା ପାପ ଯାଏ ଭୁଲି ।

ଅଗ୍ନିରୁ ଜନମି ଯେବେ ତନୁ ବିବସନ

ପୁଷ୍ପାଞ୍ଜଳି ସଙ୍ଗେ ଦେବ କଲେ ବସ୍ତ୍ର ଦାନ ।

ଅସୁର ବିନାଶ ପାଇଁ ତୋର ନବ ଜନ୍ମ

କମ୍ପମାନ ନଭ ଧରା ବଜ୍ର ଘାତ ସମ ।

ଶକ୍ତି ପ୍ରଦାୟିନୀ ଦୁର୍ଗା ପୟରେ ଭରସା

ଉଶ୍ଵାସୀ ଧରଣୀ ରଖ କରୁଛି ମୁଁ ଆଶା ।

କି ମାଗିବ ନିଜ ପାଇଁ ବୁଝେନା ପ୍ରଭାତୀ

ରୋଗ ଶୋକ ନାଶି ମାଗୋ ରଖ ହୈମବତୀ ।