ମାଆ

ଜୀଇଁବାର କଳା ଶିଖେଇଛି ଯିଏ

           ଜୀବନର ସଡକରେ

ତା ମୁହଁକୁ ଚାହିଁ ହାରିନାହିଁ କେବେ

           ଏତେ ବଡ଼ ଦୁନିଆରେ ।

ଆଖିରେ ଦେଇଛି ଆଖିଏ ସପନ

            ଓଠରେ ଅକୁହା ଭାଷା

ମନରେ ବୋଳିଛି ମମତାର ମଧୁ

            ଛାତିରେ ଛାତିଏ ଆଶା ।

ଶୋଷଣ,କଷଣ ସହି ସହି ସିନା

            ସାହସ ଦେଇଛି ବୁଣି

ମାଟିଠୁ ଆକାଶ ସବୁଠି ତା ଛାଇ

            ପାରେନାହିଁ ମୁଁ ଯେ ଜାଣି ।

ଲୁହ ଓ ଲହୁରେ ତିଆରିଛି ନୀଡ଼

            ବହୁ ଝଡ଼ ଝଞ୍ଜା ସହି

କେତେ କାଳରାତି ଯେ ଯାହା ବାଟରେ

            ଯାଇଅଛି ଆଜି ପାହି ।

ମୁଁ ହସିଲେ ହସେ ତୋ ସାରା ସଂସାର

            ମୋ ପାଇଁ ଜଳେ ତୋ ଚୁଲୀ

ଦଣ୍ଡେ ନଦେଖିଲେ ମୋତେ ତୁ ଯେମିତି

            ପ୍ରାଣ ଯାଏ ତୋର ଚାଲି ।

ତୁ ପରା ଲୋ ଏକ ଅନୁଭବ ଭରା

             ଦୂର ପାହଡର ଝର

କୁଳୁ କୁଳୁ ହୋଇ ବହିଚାଲୁ ନିତି

             ନମାନି ଆପଣା ପର ।

କେମିତି ଶୁଝିବି ତୋ ଋଣ ଲୋ ମାଆ

             ମମତାର ସେତୁ ଡେଇଁ

ଯେତେ ଯାହା ଦେଲେ ତୋ ପାଦ ଆଗରେ

              ସବୁ ତୁଛ ମୋ ପାଇଁ ।