ମାଆ

ଯିଏ ମୋ ଜନମ ଦାତ୍ରୀ     ସେ ମମତାମୟୀ

ମୋର ଦୁଃଖେ କାନ୍ଦେ ଯିଏ  ହୃଦୟ ଫଟାଇ ||

ମୋ ହସରେ ମୋ ଖୁସିରେ   ଭୁଲେ ନିଜ ଦୁଃଖ

ତା ପଣତ କାନି ଛାଇ     ଦିଏ କେତେ ସୁଖ ||

ସିଏତ ମୋ ପାଇଁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ    ସରସ୍ୱତୀ ଦେବୀ

ଯଶୋଦା ଦେବକୀ ଆଉ    ଅମ୍ବିକା ଜାହ୍ନବୀ ||

ତା ମୁଖ ପ୍ରଥମ ଭାଷା      ମୋ ଓଠେ ଫୁଟିଛି

ତାହାରି ପରଶ ପାଇ      ଚାଲି ମୁଁ ଶିଖିଛି  ||

ଯାହାର ରକତେ ଗଢ଼ା     ଏ ମୋର ଶରୀର

ପାଇଛି ପରାଣ ପିଇ      ଅମୃତ ଯାହାର  ||

ଯାହାର ଆକଟ ଯୋଗୁ    ଭଲ ବାଟେ ଚାଲେ

ଯାହାର ଆଶିଷ ପାଇ     ମଥା ଟେକି ବୁଲେ  ||

ସେହି ମାଆ ପାଦେ ମୋର  କୋଟି ନମସ୍କାର

ତାର ପାଦ ଧୂଳି ମୋର     ଅମୃତ  ଭଣ୍ଡାର ||

ସ୍ନେହମୟୀ ମହୀୟସୀ     ଜନନୀ ମୋହର

ମୋପାଇଁ ସବୁଠୁ ବଡ଼     ଏ ଜଗତେ ସାର ||