ମାଆ

ରାଗ - ରାମକେରୀ

କେତେ ଓଷା ବ୍ରତ କରିଣ ପୁତ୍ର ଜନମ ହୁଏ

ଅନ୍ତ ଫାଡ଼ି ଜନ୍ମ ଦେଇଣ ବକ୍ଷୁ ସୁଧା ଝରାଏ ।

ମାତୃତ୍ଵ ଲଭିଣ ସାର୍ଥକ କରେ ନାରୀ ଜନମ

ବାତ୍ସଲ୍ୟ ମମତା ଝରାଇ ଦିଏ ଅନନ୍ତ ପ୍ରେମ ।

ଦୁଃଖଶୋକ ସବୁ ପାଶୋରେ ଦେଖି ସନ୍ତାନ ମୁହଁ

ହୀରା ନିଳା ମୋତି ମାଣିକ କେହି ତା ସରି ନୁହଁ ।

  ହାତ ଧରି ଚାଲି ଶିଖାଏ ଓଠେ ଦିଏ ବଚନ

  କ୍ଷଣେ ନଛାଡ଼ଇ ପାଖରୁ ସେତ ଅମୂଲ୍ୟ ଧନ ।

  ସନ୍ତାନେ ଅଭୟ ପ୍ରଦାନ କରେ ଢାଙ୍କି ପଣତ

  ରେଣୁ ମାତ୍ର ଦେହେ ବାଜିଲେ ହୃଦ ହୁଏ ବ୍ୟଥିତ ।

       ମାଆ ଡାକ ଯେତେ ଶୁଣିଲେ ତାର ବୁଝେନି ମନ

       ଅଳି ଅଝଟକୁ ପୂରଣ କରେ ଦେଇ ଚୁମ୍ବନ ।

       ନିଜ ସ୍ବପ୍ନ ଚୁନା କରିଣ ଗଢେ ପୁତ୍ର ଜୀବନ

       ବଡ଼ ହୋଇ ପୁତ୍ର ସବୁଠି ହୁଏ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଭାଜନ ।

       ଡିଗ୍ରୀ ଧରି ପୁଅ ଶିକ୍ଷିତ ହୋଇ ଧନ କମାଏ

       କୋଠାବାଡି କରି ସହରେ ପତ୍ନୀ ସଙ୍ଗତେ ରହେ ।

       ଯଉବନ ମତ୍ତ ଗରବେ କିଛି ଦେଖା ନଯାଏ

       ମାଆ କୋଳ ସ୍ନେହ ମମତା ସବୁ ପାଶୋରିଦିଏ ।

      ନିଦ୍ରା ଯିବାପାଇଁ କୋଳରେ କରୁଥିଲା ଦୟିନୀ

      ଆଜି ମାଆ ଘରେ ଆସିଲେ ହୁଏ ସମ୍ମାନ ହାନି ।

      ପୁଅ ଜନ୍ମକରି ମନରେ କେତେ ବାନ୍ଧିଲା ଆଶା

      ଗୁଣବନ୍ତ ପୁତ୍ର ନଚିହ୍ନେ ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମ ଭରସା ।

      ନିଜେ ଉପବାସେ ରହିଣ ପୁତ୍ରେ ଖୁଆଉଥାଏ

      ସବୁକିଛି ଲୁଟି ସାରିଲେ ପୁତ୍ର ତଡିଣ ଦିଏ ।

      ସନ୍ତାନ ସେବାର ନିମନ୍ତେ କିବା ମାଆ ଆସଇ

      ମାଆର ନିମନ୍ତେ ପୁତ୍ରର କିଛି କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ନାହିଁ ।

      ମାଆ ଋଣ ସୁଝିପାରେନି ଶହେ ଜନମେ ସୁତ

      ଜ୍ଞାନଦୋୟ କର ପ୍ରଭୁହେ ବୁଝିଯାଉ ଜଗତ ।