ମାଆ ପରି କିଏ ହେବ

ମାଆ ପରି କେହି ଜଗତରେ ନାହିଁ

ମମତା ବୋଳା ତା' କୋଳ,

ସନ୍ତାନକୁ ମିଳେ ସ୍ବର୍ଗସୁଖ ସେଠି

ବଢ଼ିଥାଏ ମନୋବଳ ।

ଝୁଣ୍ଟି ପଡ଼ି ଗଲେ ମୋ ଧନ ଡେଇଁଲା

ପୋଛିଦିଏ ଲୁହ କହି,

ଅଝଟ କରିଲେ ବୁଝାଇ ସୁଝାଇ

ମନକୁ ନିଅଇ ମୋହି ।

ଧୂଳି ଖେଳ ସାରି ଫେରି ଆସୁଥିଲେ

ପଣତରେ ଝାଡି ଦେଇ,

ବୁଝାଇ କହଇ ସୁନା ପିଲାମାନେ

ଅସନା ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ ।

ଫୁଲ, ପ୍ରଜାପତି, କଙ୍କିକୁ ଦେଖାଇ

ମନକୁ ଭୁଲାଇ ଦେଇ,

କାଖରେ ବସାଇ ଅତି ସରାଗରେ

ଯତନେ ଦିଏ ଖୁଆଇ ।

ଜ୍ୱର ଥଣ୍ଡା ହେଲେ ନାକର ଶିଙ୍ଘାଣି

ହାତରେ ସେ ପୋଛିଦିଏ,

ସେବା ଯତ୍ନ କରି ପୁଣି ପାଖେ ବସି 

ଦେହକୁ ଆଉଁସୁଥାଏ ।

ରୁଷି ବସିଥିଲେ କେତେ ଗେଲ କରି

ତା' ମିଠା କଥାରେ ମୋହେ,

ନିଜେ କଷ୍ଟ ସହି ସନ୍ତାନ ଅଭାବ

ପୂରଣରେ ମନ ଦିଏ ।

ଭୁଲ କରିଦେଲେ ତା' ଆକଟେ ପୁଣି

ଲୁଚିଥାଏ ତା' ମମତା,

ମାଡ଼ଗାଳି ପରେ ତା'ର ଆଖି ଲୁହ

କହିଦିଏ ସେହି କଥା ।

ଝାଡା, ପରିସ୍ରାକୁ ନଥାଏ ବିକାର

ହାତେ କରେ ପରିଷ୍କାର,

ସୁଝି ପାରେ ନାହିଁ ତାର ଋଣ କେହି

ଜନମି ଏହି ସଂସାର ।

ମାଆ ପରା ଅଟେ ମମତାର ଗଙ୍ଗା

ବହୁଥାଏ ସବୁବେଳେ,

ଅବୋଧ ସନ୍ତାନେ ହେୟ ନମଣରେ

ସେ ମାଆକୁ କେତେବେଳେ ।

ସେ ତୁମ ଜୀବନ ପ୍ରଥମ ଦର୍ଶନ

ଆଗକୁ ବଢ଼ିବା ରାହା,

ତୁମେ ତାର ଧନ, ଯଶ, ଗଉରବ

ପରିଣତରେ ବି ସାହା ।

ତାର ହାତ ଯେବେ ଥିବ ତୁମ ମୁଣ୍ଡେ 

ଘୁଞ୍ଚିବ ସବୁ ବିପଦ

ତୁମ ଚଲାପଥେ ସାଉଁଟି ଚାଲିବ

କେତେ ଯେ ସୁଖ ସମ୍ପଦ ।

ମାତୃପ୍ରେମ ରସ ଯିଏ ତ ଚାଖିଛି

ସେହି ଏ ଧରା ଭୂମିରେ,

ଉତ୍ତମ ସନ୍ତାନ ଭାବେ ହୁଏ ଗଣ୍ୟ

ସଫଳ ହୁଏ କର୍ମରେ ।

ଆଜି ସେହି ମାଆ ହୋଇ ଅସହାୟା

ଜରାଶ୍ରମେ ଖୋଜେ ବାସ,

ଅଧମ ସନ୍ତାନେ ଜଗାଇ ହୃଦୟ

ନକର ତାକୁ ବିବଶ ।

ତାର ଆଶୀର୍ବାଦେ ତୁମେ ହିଁ କେବଳ

ତୋଳିବ ସୁନା ସଂସାର,

ଏଥିରୁ ବିଚ୍ୟୁତ ହୋଇଲେ ଜାଣିବ

ଜୀବନ ତୁମ ଅସାର ।