ମା

ମାଆ ତୁ ତ୍ୟାଗର ଜୀବନ୍ତ ମୂରତି

            ମମତା ଭରା ସାଗର,  

ଈଶ୍ଵରକୁ କିଏ ଦେଖିଥିବ କାହିଁ 

            ତୁହି ମୋ’ପରମେଶ୍ଵର । 

ଦେଶ ଜଗତରେ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରାନ୍ତରେ

           ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ତୋର ନାମ, 

ଶଇଶବ କାଳୁ ବୋଉ ସମ୍ବୋଧନେ 

            ପାଇଛି ମୁଁ ପୂର୍ଣ୍ଣକାମ । 

ସାଗର ଗଭୀର ମାପଇ ମଣିଷ 

           ତୋ’ହୃଦ ମାପିବ କିଏ, 

ତୋ’ ବାତ୍ସଲ୍ୟ ପ୍ରେମ ମୋହେ ଭଗବାନ 

           ଧାରାରେ ଜନମ ନିଏ । 

ଗର୍ଭରେ ଧାରଣ କରିବା କାଳରୁ

          ସନ୍ତାନ ପାଳୁ ସ୍ନେହରେ,

ଆଖି ପଲକରୁ ଲିଭେନି ମମତା  

           ମହାପ୍ରୟାଣ କାଳରେ । 

ଦଶଦିଗେ କାହିଁ ଏ ମହିମଣ୍ଡଳେ

         ତୋପରି ଦେବତା ନାହିଁ,

ଦେବା କାର୍ପଣ୍ୟର ସେବାଫଳ ତୋର 

           କିଏ’ବା ଭୁଲି ପାରଇ । 

ବଡ ଭାଗ୍ୟହୀନ ଅଟେ ସେ’ ସନ୍ତାନ

         ମାଆ ପାଦ ଯେ’ ନ’ପୂଜେ,

ମନୁଷ୍ୟ ଜନମ ପଶୁତୁଲ୍ୟ ତା’ର

           ଧିକ ମଣିଷ ସମାଜେ ।