ସମାଜ ନଦେଉ ଉଲୁଗୁଣା

ଯେତେ ଦୁରେ ଥାଅ   ମୋର ପ୍ରାଣପ୍ରିୟ,

      ଲାଗ ମୋର ଅତି ଆପଣାର‌।

ଝୁରୁଛି ତୁମକୁ       ଏ ଅବୁଝା ମନ

     ଦେଖେ ଚିତ୍ରପଟ ବାରମ୍ବାର ।

ମୁଁ’ଯେ ସରୋବର     କୁମୁଦିନୀ ପ୍ରିୟ,

      ତୁମେ ପୂର୍ଣଚାନ୍ଦ ସରଗର।

ମୋ ତୃଷିତ ପ୍ରାଣ      ହୁଅଇ ପ୍ରସନ୍ନ

      ଲଭି ତୁମ ସ୍ପର୍ଶ ଜୋଛନାର ।

ଜଞ୍ଜାଳି ବଉଦ      କରେ ପ୍ରତିବାଦ

       ଲୁଚାଏ ଛୁପାଏ ତୁମ ରୂପ ।

କାହାକୁ କହିବି       କରମ ନିନ୍ଦିବି 

     କି’ଅବା ଭୋଗୁଛି ଅଭିଶାପl।

ଏ ଲୋକ ସମାଜ      ଅତିହିଁ ନିର୍ଲଜ

     ପର ଦୋଷଗୁଣ ବାଛୁ ଥାଏ ।

ନିଜ କରମର       ନ’କରେ ସୁଧାର

       ପରକୁ ପରଖି ବସିଥାଏ । 

ବାସର ରାତିର      ବାସନା ମୋ ଅଛି

       ହେବି ତୁମ ବାହୁର ଭୂଷଣ ।

ରାସରାଣୀ ରାଧା   ଝୁରେ ଯେହ୍ନେ ଶ୍ୟାମ

      ଝୁରୁଛି ତୁମକୁ ମୋର ମନ ।

ମିଳନର ପରେ      ବିଛେଦ ନିଶ୍ଚିତ

       କିଆଁ କରିବି ମୁଁ ମନଉଣା

ଦେଖି ବେଳକାଳ      ହେବି ମୁଁ ତୁମର

       ସମାଜ ନଦେଉ ଉଲୁଗୁଣା ।