ଲୁହ କେବେ କେହି ଦେଇ ତ ନଥାଏ

ଦୁଃଖସବୁ ଯେବେ  ପିଇବା ଜାଣନ୍ତି

    ପିଇଯା'ନ୍ତି ଆଖି ବୁଜି।

ନିଷ୍ଠୁର ଯନ୍ତ୍ରଣା କ୍ଳାନ୍ତ ହୋଇଯା'ନ୍ତେ

    ପାରନ୍ତେନି ଦାଉ ସାଧି ।

ଲୁହ କେବେ କିଏ ଦେଇ ତ ନ ଥାଏ

   ଆପେ ଆପେ ଝରିଯାଏ ।

ଝରିଗଲା ପରେ ଅଭିମାନୀ ହୋଇ

    ସ୍ୱାଭିମାନେ ହଜିଯାଏ ।

ଅଭିମାନ ନେଇ ଆତ୍ମୀୟ ଦହନେ

   ଜଳି ହୁଏ ଗୁପ୍ତ ସ୍ରୋତ ।

କିଏ ବା କାହିଁକି  ଲୁହକୁ ବାଣ୍ଟିବ

   ଲୁହ ନିଜେ ଅଭିଶପ୍ତ ।

ତୁମେ ମୋ' ଜୀବନ ଘୂର୍ଣ୍ଣି ବଳୟର

    ଚୂଡାନ୍ତ ସୁଖ ସମ୍ଭାର ।

କେମିତି ଭାବିଲ ତୁମ ନୟନରେ

   ଲେପିବି ଅଶ୍ରୁ ଅନଳ !

ମଣିଷ ହୋଇଛ ଦୁଃଖକୁ କାହିଁକି

   ଡରି ହୁଅ ପଳାତକ ?

ଉଦ୍ଭ୍ରାନ୍ତ ଜଗତେ ଦୁଃଖ ଅପ୍ରମିତ

   ଦୁଃଖ ହିଁ ପରମ ମିତ୍ର ।

ଦୁଃଖ ଦରିଆରେ ଦୁଃଖୀ ନିଜେ ଜଳେ

   ଅନ୍ୟକୁ କେବେ ଜାଳେନି ।

ଦହନ ଜ୍ୱାଳାରେ ଦଗ୍ଧୀଭୂତ ହୋଇ

    ହୁଏ ଜୀବନ୍ତ ମଶାଣି ।

ପଳାୟନପନ୍ଥୀ ହେଉଛ କାହିଁକି

   କ୍ଷଣିକ ସୁଖକୁ ଖୋଜି !

ସୁଖ ତ ଆସିବ ; ଆସି ଚାଲିଯିବ,

   ଲୁହ ଦେଇ, ଯିବ ହଜି ।

ଅନୁଭବିଛ କି ସୁଖରେ ସୁଖରେ

   ତୁମରି ଜୀବନ ଚାଲେ ?

ଅପଲକ ସୁଖ ପଲକ ମାତ୍ରକେ

   ଲୁଚିଯାଏ ଅନ୍ତରାଳେ ।

ସୁଖ ଦୁଃଖର ଏ ଅଳୀକ ସଂସାରେ

   ନିଜେ ହିଁ ନିଜର ସାଥୀ ।

ନାହିଁ ସେ ଦ୍ଵାପର ଅଥବା ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ

  ବାଣ୍ଟିବେ ସ୍ଵର୍ଗୀୟ ପ୍ରୀତି !

ସୁଖରେ ଆପ୍ଳୁତ ଦୁଃଖରେ ବ୍ୟଥିତ

   କାହିଁକି ହେଉଛ ତୁମେ ?

ସଂଘର୍ଷ ରଥରେ ସଂଗ୍ରାମ ସାରଥୀ

   ସର୍ବତ୍ର ତୁମେ ହିଁ ତୁମେ !

କାହାକୁ ନିଜର   ଭାବିବି କାହିଁକି

    କିଏ ଅବା ସାତପର !

ସଂସାର ନୁହେଁ ଏ ସଉଦା ବଜାର,

    ସଭିଙ୍କ ରଙ୍ଗ ହଜାର ।

ହଜାର ହଜାର ମୈତ୍ରୀ ମିଳନରେ

   କୋଟିରେ ଗୋଟିଏ ମିତ୍ର ।

ତୁମ ପାଇଁ ସିଏ  ସତ୍ୟର ସନ୍ଧାନୀ

   ନ୍ୟାୟ ପୀଠ,ଧର୍ମ କ୍ଷେତ୍ର ।