ଲଣ୍ଠନ

ଆଲୋକର କ୍ଷୁଦ୍ର ଉତ୍ସଟେ ହେଲେ ବି

ଲଣ୍ଠଣ ଆଲୋକ ଶିଖା,

ଝଡ଼ବରଷାର ଅନ୍ଧାର ରାତିରେ

ହୁଅଇ ମାନବ ସଖା,

ଆବଦ୍ଧ କାଚ ଭିତରେ,

ଲିଭେ ନାହିଁ ବୋଲି ନିର୍ଭୟେ ମନୁଷ୍ୟ

ତା'କୁ ବ୍ୟବହାର କରେ ।

ସବୁରି ହୃଦୟେ ଆବଦ୍ଧ ରହିଛି

ସେମିତି ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ଜ୍ୟୋତି,

ଧରା ଆଲୋକିତ ହୋଇବ ତାହାର

ପ୍ରକାଶେ ରହିଲେ ମାତି,

ଛାଡ଼ି ଦେଇ ମନୁ ଭୀତି,

ହୃଦ ଲଣ୍ଠଣକୁ ଜଳାଇ ରଖିଲେ

ହେବ ନିଜ ଅଗ୍ରଗତି ।

ଜାଗରେ ମାନବ ତୁମେ ନୁହେଁ ଏକ

କୋଟିଏ ଲଣ୍ଠଣ ପରି,

ଜଳାଇ ନିଜର ହୃଦତନ୍ତ୍ର ଦିଅ

ଅନ୍ଧକାର ଅପସାରି,

ସାଜି ଆଲୋକବର୍ତ୍ତିକା,

ନିଜେ ଜଳି ଆନେ ଆଲୋକ ଦେଖାଇ

ସର୍ବ ପଥେ ହୁଅ ସଖା ।