ଲଣ୍ଠନ

ଜାଣେନା ଅନ୍ଧାରିତ୍ୱର ସୀମା,

ବୁଝେନି ବାଷ୍ପରୁଦ୍ଧର କଷ୍ଟ,

କାହାକୁ ପଚାରେନି ଜନ୍ମର ତାରିଖ,

ଖୁସି କିମ୍ବା ଦୁଃଖ କରେନି ସେ,

କାହାକୁ କଳା ଗୋରା ଚେହେରାକୁ ଦେଖି ।

ତଥାପି ସେ ଜଳେ,

ବିନା କଷ୍ଟରେ ବିନା ଅଭିଯୋଗରେ ,

ପଚାରିବ ପଚାରିବ ହୁଏ ,

ହେଲେ କାହାକୁ ବା ପଚାରିବ ,

ତାର ଜଳିବାର କାରଣ ସବୁ କଅଣ ?

କେବେ କେବେ ତାକୁ ବୋଧେ କଷ୍ଟ ହୁଏ,

କଳା ଧାସରେ ପୁରା କାଳିଆ ହୋଇଯାଏ,

ତଥାପି ସେ ସେକଥା କାହାକୁ ପାରେନା କହି ।

ହେଲେ ମନରେ ବାନ୍ଧିଛି ସାହସ,

ସବୁ ନହେଲେବି କରିବ ସେ କିଛି,

ତାର ସ୍ୱଳ୍ପ ଆଲୋକରେ ହରାଇବ ଅନ୍ଧକାରକୁ,

ସେ ହୋଇପାରେ ଅଶିକ୍ଷାର କିମ୍ବା କୁସଂସ୍କାରର,

ବାର୍ତ୍ତାଟିଏ ଦେବାକୁ ଇଚ୍ଛା କରେ,

କାହାର ଭରସାକୁ କେବେ ନ ଭାଙ୍ଗିବାକୁ ,

ସେ ହୋଇପାରେ ଦୁଃଖିଟିଏ ଅବା ପ୍ରତିପତ୍ତିଶାଳୀ ।

ନିଜ ମଧ୍ୟରେ ସେ ଜଳି ଚାଲେ ଅହରହ,

କଣ୍ଠରୋଧ ବାଷ୍ପରୁଦ୍ଧ ହୋଇ,

ସଳିତାର ସାହାରାରେ ଆଉ କିଛି କିରୋସିନକୁ ନେଇ,

ଲଭିନାହିଁ କେବେ ଅମରତ୍ୱ,

ମାଗିନାହିଁ କେବେ କାହାଠାରୁ ଚିର ନୂତନତ୍ଵର ଆଶିଷ,

ଜଳିଚାଲେ ଦୁନିଆର ଅନ୍ଧକାରକୁ ଦୁରେଇବା ଲାଗି ।।