ଲଣ୍ଠନ

ଲଣ୍ଠନ ତୁମେ ଦିନେ,

ସାଥି ହୋଇଥିଲ ମୋ ପଲ୍ଲୀ ଗାଆଁ ରେ

ରାତ୍ରିର ଅନ୍ଧାର ଜାମେ;

ନଥିଲା ବିଜୁଳି ବତୀ,

ତୁମକୁ ନେଇ ମୋ ପାଠପଢା ଠାରୁ

ସବୁ ରାତିର ତ ସାଥି;

ତୁମରି ଆଲୋକ ରେଖା,

ଅନ୍ଧାର ଭାଙ୍ଗି ଆଲୋକ ପ୍ରଦାନେ

ଥିଲ ସଭିଙ୍କର ସଖା; 

ଧନୀକ ଗରିବ ଘରେ,

ସଞ୍ଜ ହେଉ ହେଉ କିରୋସିନି ପିଇ

ଆଲୋକ ଯେ ଦେଇପାରେ;

ସେଇ ଲଣ୍ଠନ ତୁମେ,

ଭୁଲିଛି ସିନା ଏ ସମାଜ ତୁମକୁ

ତୁମେ ରହିଛ ମୋ ମନେ;

ସାଇତି କରି ତୁମକୁ,

ରଖିଛି ରଖିବି ସବୁଦିନ ମୋର

ଟିକି ସଂଗ୍ରହାଳୟକୁ;

ଭାବୁଛି ଆସିବ ଦିନେ

ପୁ’ଣିଥରେ ଲୋଡା ହୋଇବ ତୁମର

ପୁ’ଣି ପଡିବ ମନେ ।