କୁନି କଳିକା

ଧରା ଉପବନେ ଫୁଟି ଆସୁଅଛୁ

ଆମେ ଯେତେଯେତେ କୁନି କଳିକା

ପାଖୁଡ଼ା ମେଲାଇ ନାଚୁଥିବୁ ହସି

ରଙ୍ଗ ପରା ଆମ ଭଳିଭଳିକା ।

ରଙ୍ଗ ବିଞ୍ଚିଦେଇ ବାସ ଚହଟାଇ

ଯେବେ କରୁଥିବୁ ଆତ୍ମପ୍ରକାଶ

ସୁରଭିତ ଆମ ରୂପଲାବଣ୍ୟରେ

ସକଳେ ହୋଇବେ କେତେ ହରଷ !

ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଆମର ହେଉଥିବ ବୃଦ୍ଧି

ନୀତି, ଆଦରଶ, ସଂସ୍କାର ଜଳେ

ଜ୍ଞାନବିଜ୍ଞାନରେ ହେବୁ ଆଗୁସାର

ପିତାମାତା, ଗୁରୁ ଆଶିଷ ବଳେ ।

ହାତେ ହାତ ଥାପି ବଢ଼ିବୁ ଆମେରେ

ସତକର୍ମେ ପଛଘୁଞ୍ଚା ନଦେଇ

ବାଆବତାସକୁ ନଥିବ ଖାତର

ଏକତାର ମନ୍ତ୍ର ତୁଣ୍ଡରେ ଗାଇ ।

ମାଆ ମାଟି କୋଳେ କିଏସେ କୃଷକ

କିଏ ସାଜି ଯିବ ବୀର ସୈନିକ

କିଏ ଚିକିତ୍ସକ କିଏ ବୈଜ୍ଞାନିକ

ଜୀବନ ଗଠନେ କିଏ ଶିକ୍ଷକ ।

ସକଳେ ଦେଶର ଉନ୍ନତି ପଥରେ

ମିଳିମିଶି କାମ କରି ଚାଲିବୁ

ପ୍ରତିଟି ଆହ୍ବାନେ ଉତ୍ସର୍ଗୀତ ପ୍ରାଣେ

ସଫଳତା ଶିଢି଼ ନିତି ଚଢ଼ିବୁ ।

ଶାନ୍ତି, ସଦ୍ଭାବନା, ମଇତ୍ରୀ, ପ୍ରୀତିରେ

ରହିଥିବ ସଦା ଆମର ଧ୍ୟାନ

ଦେଶମାତୃକାର ଗରିମା ବଢ଼ାଇ

ଆମେ ମଣୁଥିବୁ ନିଜକୁ ଧନ୍ୟ । 

ବଡ଼ ଆଉ ସାନ ଧନୀ କି ଗରିବ

ବାଛବିଚାରର ଭାବ ନରଖି

ସକଳେ ଗୋଟିଏ ମାଆର ସନ୍ତାନ

ଭ୍ରାତୃତ୍ବପ୍ରେମକୁ ଥିବୁରେ ମାଖି ।

ହେବୁ ନାହିଁ ଅନ୍ଧ ଅନୁଧାବନରେ

କେବଳ ନିଜର ସ୍ବାର୍ଥ ସିଦ୍ଧିରେ

ଆପଣାପଣରେ ଦୁନିଆକୁ ଛନ୍ଦି

ଲାଗି ରହିଥିବୁ ଜନ ହିତରେ ।

ସୁଖସ୍ବାଚ୍ଛନ୍ଦ୍ୟରେ ଭରିଯିବ ଦେଶ

ନଥିବ ଅଭାବ କଷଣ କା'ର

ଗାଇ ସୁଖଗୀତି ସଭିଏଁ ନିଇତି

କରି ଚାଲିଥିବୁ ସ୍ବପ୍ନ ସାକାର ।