କୁନାର ପ୍ରତିଜ୍ଞା

ଧାଇଁ ଧାଇଁ ଆସିଲା କୁନା

      ହାତରେ ଧରି ବଣି,

ଚିଲ୍ଲେଇ ଚିଲ୍ଲେଇ କହିଲା କୁନା ଧାଇଁ ଆସ ମାଆ

      ପଞ୍ଜୁରୀ ଗୋଟେ ଆଣି ।

ବଣିକୁ ଦେଖି କହିଲେ ମାଆ

    ଏଇ ତ ଏକ ବଣି,

ସତ କହ କୋଉଠୁ ଆସିଲୁ ତୁ

    ସାଙ୍ଗରେ ୟାକୁ ଆଣି ।

କହିଲା କୁନା

   ପାଖ ଗଛରେ ଥିଲା ଏକ ବସା,

ସେଇ ବସାରେ ଥିଲା

    ଏଇ ବଣି ଛୁଆ ।

ମାଆ ତାର ଉଡିଗଲା

    ଖାଦ୍ୟ ସନ୍ଧାନେ,

ସେଇ ମଉକାରେ ବଣିକୁ 

    ଧରି ଆଣିଲି ହାତେ ।

ପାଖରେ ବସାଇ କୁନାକୁ ମାଆ

    କହିଲେ ଧନ ଶୁଣ,

ମୁହିଁ ତୋର ମାଆ

   ତୁ ହିଁପରା ମୋ ଜୀବନ ।

ଛାଡ଼ି ତତେ ଯେବେ

     ଯାଏ ମୁଁ କୁଆଡ଼େ,

କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ଗଡୁ ତୁ

     ଆଖିରୁ ଲୁହ ଝରେ ।

ତୋ ପରି ବଣି ଛୁଆଟି

     କାନ୍ଦିବ ମନେ ମନେ,

ମାଆ ବିନା ଛୁଆ କେବେ

     ସୁଖେ ବଞ୍ଚି କି ପାରେ ।

ଭାବିଲୁ ଯଦି ତତେ କିଏ

      ନେବ ଚୋରେଇ,

କେମିତି ବଞ୍ଚିବି ମୁଁ

      ତତେ ହରେଇ ।

କୁନା ଆଖିରେ 

      ଲୁହ ଆସିଲା

ମାଆକୁ ତାର 

     ଜାବୁଡି ଧରିଲା ।

ପ୍ରତିଜ୍ଞା କଲା

     ମାଆ ଆଗରେ,

ବଣି ଛୁଆକୁ ନେଇ

     ଛାଡ଼ିଲା ତା ବସାରେ । ।