କୁହୁଡି

ଶୀତରେ କୁହୁଡି  ବସୁଧା ପଗଡି

   ମୁହଁକୁ ଲୁଚାଇ ଦିଏ

ଚାହିଁଲେ ଯୁଆଡେ ଧୂଆଁ ଚାରିଆଡେ

    ଯାତ୍ରା ଅସମ୍ଭବ ହୁଏ ।

କାନ୍ଦଇ ମେଦିନୀ ହସଇ ଯାମିନୀ

   ପେଷି ଦେଇ ରାମବାଣ

କୁହେଳିକା ମୟ  ପଥ ଯେ ଅଥୟ

    ଚାଲିଯାଏ କେତେ ପ୍ରାଣ ।

ଶୀତରେ ଦକ୍ଷିଣା  ପବନ ପାଉଣା

   ବସୁଧା ପାଏ କୁହୁଡି

ଦୁଇ ଘଡି ରାତି  ବକ୍ଷରେ ଧରିତ୍ରୀ

    ଆସେ ବୀର ଦର୍ପେ ମାଡି ।

ଆଲୋକ ଭେଦେନି ସେହି ସୋହାଗିନୀ

    ଶୀତ ରାତ୍ରେ ଆସେ ବୁଲି

ଦିଅଇ ବୁଝାଇ  ହେ ମଣିଷ ଭାଇ

    ସବୁ କୁହେଳିକା ବୋଲି ।

କାହିଁ ମିଛଟାରେ  କୁହୁଡି ପହଁରେ

    ଶ୍ରମ ହୁଏ ଅଙ୍ଗେ ଭାରି

ଫଳ ପାଏ ଶୁନ  ହୋଇଲେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ

    ବୟସ ଯାଏ ତା ସରି ।

ଥଣ୍ଡା ଅତ୍ୟଧିକ  ଲଭିଲେ ଭୂତ୍ବକ

    ଜଳକଣା ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ

ହୋଇ ଏକ ମେଳ ଆବରଣ ତାର

    ଭୂତ୍ବକ ଲୁଚାଇ ଦିଏ ।

କୁହୁଡିର କୀଟ  କରିଥାନ୍ତି ନଷ୍ଟ

    ଚାଷୀ ଭାଇର ଫସଲ

ଆମ୍ବ ବଉଳଟି  ଆପେ ଯାଏ ଶୁଖି

    ହୋଇ କେଡେ କଲବଲ ।

କେତେ ବୃକ୍ଷ ଲତା ପାଇ ଶୀତଳତା

    ଦୀର୍ଘାୟୁ ଭାବନ୍ତି ମନେ

କାପାଇଁ କି ସେହି  ବିଷ ହୋଇଯାଇ

    କଷ୍ଟ ଦିଅଇ ଜୀବନେ ।