କୁହୁଡ଼ି

ତୁମେ ମୋ ଶବ୍ଦର ଘନ କୁହୁଡ଼ିରେ

ଛନ୍ଦି ହୋଇ ଯାଅ ବୋଲି କୁହ

ତା ଭିତରେ ପଥ ହାରି

ବାଟ ଭୁଲିଯାଅ ବୋଲି କୁହ

ତୁମେ କି ଜାଣନା 

କୁହୁଡ଼ି ଆସେନା କେବେ ଅକାଳେ ଅବେଳେ

ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟର ଠିକ ଆଗରୁ

ପ୍ରଭାତୀ ଆଗମନୀ ଗାଇ ରାତ୍ରି ଶେଷାନ୍ତରେ !

ଭାବନାର ବ୍ରାହ୍ମ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ

ଘୁମନ୍ତ ପଲକ ମେଲି ଦେଖ ଥରେ

ଅଚଞ୍ଚଳ ହୃଦ ଝରକାରେ

ବାକି ଥିବା ବିରୋଧାଭାସକୁ

ଫିଙ୍ଗିଦେଇ ରାତିର କୃଷ୍ଣଗର୍ତ୍ତରେ

ପଢ଼ ମୋ କବିତା ଥରେ

ପାହାନ୍ତି ଆଲୁଅର ଝାପ୍ସା ଅଗଣାରେ। 

କୁହୁଡ଼ି ସାଜେନା କେବେ 

ଯାତ୍ରାପଥେ ସ୍ଥାୟୀ ସୀମାରେଖା

ପାଦ ବଢ଼ାଇବା ପରେ

ସଂସାରରେ ଆସେ ଶତ ସହସ୍ର ପରୀକ୍ଷା

ଭୟକଲେ ଅନ୍ଧାରକୁ

ସ୍ୱପ୍ନ କେବେ ଦିଏନାହିଁ ଦେଖା

ସ୍ୱପ୍ନ ବିନା ଅର୍ଥହୀନ

ଜୀଇଁବାର ଆଶା ଓ ଆକାଂକ୍ଷା। 

ବିରୋଧାଭାସକୁ ତୁମ

ଭାବିନିଏ ଅନାୟାସେ ମୋ ସମାଲୋଚନା

ଆତ୍ମ ବିଶ୍ଳେଷଣ କରେ

ପ୍ରତିଥର ତନ୍ନ ତନ୍ନ କରି 

ମୋ ପରିଧି ଭିତରର ସମସ୍ତ ଯୋଜନା

ହସି ହସି ପ୍ରତି କଟୁକ୍ତିକୁ ତୁମ

ନିରବେ ଆଦରି ନିଏ ନକରି ବାହାନା

ଆସ ଥରେ ଧୂଆଁକୁ ନ ଡରି

ଜଳି ଦେଖ ଜଳିବାର ଉଷ୍ମ ଅନୁଭବ

ଏଇ ଜଳିବା ଜାଳିବା ହିଁ ତ

ଜୀବନର ଅସଲ ଉନ୍ମାଦନା। 

ତୁମ ବିନା ମୁଁ କିପରି ଚିହ୍ନନ୍ତି ମୋ

କଳା ରୂପଟିକୁ

ଯିଏ ଲୁଚି ଲୁଚି ମୋ ଭିତରେ

ମୋ ମୁହଁରେ କଳା ବୋଳି ଯାଏ !

ତୁମ ପାଇଁ ବେଳେବେଳେ

ମୋ ଭିତରେ ବହୁବାର ମୁଁ ନିଜେ ହଜିଯାଏ।