କଥା ଅନ୍ତେ

ସଂଜ ନଇଁଗଲେ ସୋଫା କୋଳରେ ବସିକି ,

ଅନେଇଥାଏ ମୁଁ ତୁମ ହାତ କଫି କପଟି କି ,

ଗରମ ଗରମ କଫି ଓ ତା ତା ଧୂଆଁ ସତେ ଆସିବକି ,

ନିରବୀ ଥିବା ତୁମ ଓଠ ପୁଣି ସତେ କହିବକି ।।୧

ଯେବେ କଫି କପ ଖାଲି ହେଇଯାଏ ,

ତୁମେ ଉଠି ଚାଲିଯାଅ କଥା ସବୁ ସରିଯାଏ ,

ତୁମ କଥା ଅନ୍ତେ ଓଠ ତ ନୀରବିଯାଏ ,

କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଶୁଣି ରୁହେ ନକହି ପାରି ବହୁ କଥା ଅବ୍ୟକ୍ତ ହୋଇଯାଏ ।। ୨

କଥା ଅନ୍ତେ ଇତି ସିନା ଲେଖାଯାଏ ,

କିନ୍ତୁ ଅନେକ କଥା ମୋ ଅବ୍ୟକ୍ତ ହୋଇରହିଯାଏ ,

ବହୁ କଥା କହିବାକୁ ଭାବି ନକହି କେମିତି ବି ସେପରି ରହିଯାଏ ,

କେଉଁ କୋଣେ ଯନ୍ତ୍ରଣା ହୋଇ ସେ ରହିଯାଏ ।। ୩

କଥା ଅନ୍ତେ ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଚାହିଁଥାଏ ଭାଷା ବାରିଧିରେ ଭାସିବାକୁ,

ତୁମ ଓଠେ ହସ ଥାଏ କିନ୍ତୁ ମୁଁ ନିରବେ ଚାହିଁଥାଏ କିଛି ଆଉ କହିବାକୁ ,

ଭାବନା ନଈରେ ବୁଡି ଖୋଜୁଥାଏ ଖିଅଟିଏ ନୂଆ କଥା ହେବାକୁ ,

ଖୋଜେସୂତ୍ର କଥା ଅନ୍ତେ ଥିବା ପୂର୍ଣ୍ଣଛେଦକୁ ଲିଭେଇବାକୁ ।। ୪

ପ୍ରଗଳ୍ଭ ଉତ୍ସୃଙ୍ଖଳିତ ନଈ ହୁଏ ସ୍ଥିର ସମୁଦ୍ରେ ମିଶନ୍ତେ ,

ପ୍ରଣୟ ରୁ ଆରମ୍ଭି ପ୍ରଣବରେ ମିଶେ କିଛି କ୍ଷଣ ଅନ୍ତେ ,

ଉପସଂହାର ଫର୍ଦ୍ଦେ ସବୁଠି ଆସେ କଥା ଅନ୍ତେ ,

ଜୀବନର ଅଭିଭାଷା ବଦଳି ଯାଆନ୍ତା ସେଇ ଅବ୍ୟକ୍ତ କଥା ବ୍ୟକ୍ତ ହେବାନ୍ତେ ।। ୫