କୃଷକଟିଏ ମୁହିଁ

ଶୂନ୍ୟତାର ଥାଳ ଧରି ଏ ମୋର ପୂର୍ଣ୍ଣ ପାତ୍ରେ

ଥରୁଛି ପରା ଜୀବନ ସାରା ଥରାଇ ମନ ଗାତ୍ରେ

     କୃଷକଟିଏ ମୁହିଁ

ସଳଖି ଅଣ୍ଟା ଥରକୁ ଥର ପାରୁନି ଭାର ବହି ।

ଘନ ବରଷା ଆଗରେ କେବେ ପତାଇଅଛି  ଛାତି

ସହିଛି କେତେ ଅଂଶୁର ଘାତ ନିର୍ଧୂମ ଖରା ତାତି

   ତଥାପି ହାରି ନାହିଁ

ଶୀତର ଦାଉ ଅଝାଲ ଜାଡ ଖୁସିରେ ଅଛି ସହି ।

ସୁରୁଜ ତାତି କାକର ମୋତି ମଥାନ ତଳ ଦେଇ

ଛୁଇଁକି ମୋର ଶିରାଳ ହାତ ଯାଇଛି ଦୂର ହୋଇ

    କରିପାରିନି କୋପ

ବଦଳ କେହି କରି ପାରିନି ମୋ ଭାଗ୍ୟ ଅଭିଲେଖ ।

ଆହାର ମୁଠେ ଯୋଗାଡି ଦେଇ ବିଶ୍ଵ ଜନ ମୁଖେ

ବିତାଇ ଅଛି ଦିବା ଯାମିନୀ କେବେ ବା କେଉଁ ମତେ

    ହିସାବ କହ କେହି

ରଖିଛି ପରା ନିୟତି ଯାହା ମୋ ପାଇଁ ଅଛି ଲିହି ।

ଆସିଛି କେତେ ଝଡବତାସ ସହିଛି କେତେ ତାପ

ପଡୁଛି ଭାଙ୍ଗି ମୋ ମେରୁଦଣ୍ଡ ସହି ପ୍ରକୃତି କୋପ

    ତଥାପି ହୋଇ ଠିଆ

ବିଶ୍ଵଜନ ମଙ୍ଗଳ ପାଇଁ ପାତିଛି ମୋର ହିଆ ।