କୃଷକ

ମେରୁ ସମ ବଜ୍ର    ସୂର୍ଯ୍ୟ ସମ ତେଜ

     ଜଳେ ଜନ୍ତୁ ଜଳଚର

ଖାତିର ନାହିଁ ତ    ଖରା ବର୍ଷା ଶୀତ

     ଲୁହା ସମ ଦେହ ତାର

     ସେ ଆମ କୃଷକ ବୀର

ସିମାନ୍ତେ ସୈନିକ     ସୁରକ୍ଷା କବଚ

     କୃଷକ ଦିଏ ଆହାର ।

ଆଣ୍ଠୁର ଉପର      ବସନ ଯାହାର

     ମଥାରେ ଶୋହେ ପଗଡ଼ି

ଖରା ସଙ୍ଗେ ମିତ   ଶୀତ ତା ସଙ୍ଗାତ

     ସାଥୀ ତା ବରଷା ଝଡି

    କ୍ଷେତେ ଥାଏ ମୁହଁ ମାଡ଼ି

ହସିଲେ ତା କ୍ଷେତ   ହସେ ତାର ଚିତ୍ତ

     ଯୋଗାଏ ଜଗତେ ପଡ଼ି ।

ମାଟି ସଙ୍ଗେ ମାଟି    ନିତି ଖଟି ଖଟି 

    ମାଟିର ମଣିଷ ସିଏ

ଖୋଜେ ନାହିଁ ଦିନେ ଭଲ ମନ୍ଦ ମନେ

    ଲଙ୍କା ଲୁଣେ ଦିନ ଯାଏ

    ସେଥିରେ ଆନନ୍ଦ ପାଏ

ପଖାଳକୁ ଶାଗ    ଆହାରଟି ଆଗ

     ନିତି ଖଞ୍ଜା ପଡ଼ା ଥାଏ ।

ସଉକ ଯା ମନେ   ଭାବିନି ସପନେ

     ସପନେ ଜଗତ ଚିନ୍ତା

ନିଜେ ଜଳି ଜଳି    ସର୍ବ ପେଟ ଭରି

     ଆନନ୍ଦେ ହୁଏ ଗର୍ବିତା

     ବିଝନ୍ତିନି କେ ତା କଥା

ଓଲଟି ପାଉଣା    ତା ପାଇଁ ଗଞ୍ଜଣା

     ମଳିମୁଣ୍ଡିଆ ଗଣିତା ।

କୃଷକ ନ ଥିଲେ  କେହି ଏ ଦେଶରେ

     ନ ଥାନ୍ତା କା ପାଇଁ ଖାଦ୍ୟ

ଯିଏ ଯୋଗଉଛି    ପେଟକୁ ଆହାର

     ତାହାରି ପେଟରେ ନାତ

      ଦେଖୁଛି ସାରା ଜଗତ

ଆସିବ ସେ ଦିନ  ଭୋକେ ଯିବ ପ୍ରାଣ 

     ହୋଇ ସର୍ବେ ଭାତ ଭାତ ।