କୃଷକ

ମୁଣ୍ଡର ଝାଳକୁ ତୁଣ୍ଡେ ମାରି ମାରି

ଆମକୁ ଆହାର ଯୋଗାଏ ଯିଏ

ଦୁନିଆ ତାହାକୁ ପ୍ରଣାମ କରଇ

ଈଶ୍ୱର ସମାନ କୃଷକ ସିଏ ।

ସକାଳରୁ ସଞ୍ଜ ପ୍ରଖର ଖରାରେ

ନିଇତି ଜମିରେ ସେ ଖଟୁଥାଏ

ସୁନାର ଫସଲ ଲହରୀ ଖେଳିଲେ

ମନେ ତା' ଆନନ୍ଦ ଝଲସୁଥାଏ ।

ଆମର କ୍ଷୁଧାକୁ ମେଣ୍ଟାଇ ମେଣ୍ଟାଇ

ଭୋକ ଉପାସରେ ସେ କାଳକାଟେ

ଚାଳ କୁଡ଼ିଆରେ ଦିନ ବିତେ ତା'ର

ହୃଦୟରୁ ଖୁସି ଆମକୁ ବାଣ୍ଟେ ।

ସେବା, ତ୍ୟାଗ ପରି ମହତ୍ତ୍ୱ ଗୁଣକୁ

ଜୀବନେ ଆଦରି ସେ ଚାଲୁଥାଏ

ଧରଣୀ ମାଆର ସୁଯୋଗ୍ୟ ସନ୍ତାନ

ତା'ଠାରୁ ମହାନ ଅଛଇ କିଏ ?