କୋଣାର୍କ

ଆଉ କିଛି ବର୍ଷ ପରେ 

ତୁମେ ହୁଏତ ନ ଥିବ ,

ଚିରକାଳର ମୌନତା ଛାଡ଼ି

ଏ ଜାତି ହାତରେ ସମର୍ପି ଦେଇଥିବ

ଗୌରବମୟ ସ୍ଵାକ୍ଷରଟେ ।

କାହିଁ କେତେ କାଳ ଧରି

ତୁମର ଅସ୍ତିତ୍ୱକୁ ଆବୋରି

ବିଭୋର ହେଉଥିବା ନର୍ତ୍ତକୀମାନେ ଛାଡ଼ିସାରିଥିବେ

ସେମାନଙ୍କର ସୌଷ୍ଠବ ଅଙ୍ଗସଜ୍ଜା,

ଅର୍ଦ୍ଧନିମୀଳିତ ଚକ୍ଷୁ

ଓ ଅପୂର୍ବ ଭାବଭଙ୍ଗୀ ।

ତୁମ ପୃଷ୍ଠଦେଶରେ 

ନିଃଶବ୍ଦ ଅଭିନୟ କରୁଥିବା

କମକୁଟ ଶିଳାଲେଖ,

ଦେବାଦେବୀ ,ଅଶ୍ୱ, ସିଂହ ଏବଂ

ନଅ ହଜାର ନଅ ଶହ ଅନେଶତ ହସ୍ତୀ

ବିଦାୟ ନେଇଯିବେ ଭାବ ରଙ୍ଗମଞ୍ଚରୁ ।

ଆଜି ଯାଏଁ ତୁମ ଗୌରବକୁ ବହନ କରୁଥିବା

ଚବିଶ ଚକ ବି ହୋଇପାରନ୍ତି ଅସମର୍ଥ

ଶତ ନିରାମୟତାର ପ୍ରଚେଷ୍ଟା ସତ୍ତ୍ୱେ ।

ହଁ,

ଦିନେ ତୁମେ ପାଲଟିଯିବ

କେଇ ଖଣ୍ଡ ଭଗ୍ନ ବିକ୍ଷିପ୍ତ ହାଡ଼ ।

ଅସ୍ତି ଯୋଡ଼ି, ରକ୍ତ ମାଂସ ଭରି

ଅଭାଗା ଏ ଜାତି ସିଞ୍ଚୁଥିବ ମୃତ୍ୟୁସଂଜୀବନୀ ଜଳ ।

ହାୟ, କେବଳ ଭୁଲିସାରିଥିବ ଜୀବନ୍ୟାସର ମନ୍ତ୍ର ଉଚ୍ଚାରଣ ।