ଗାଁ’ ମୁଣ୍ଡ ବରଗଛ

ଗାଁ’ ମୁଣ୍ଡ ବରଗଛ

ଠିକ୍ ଧ୍ୟାନରତ ଯୋଗୀଟିଏ

ସୁ ସୁ ପବନତା ଶୁଭେ

ଯୋଗୀଟିର ମନ୍ତ୍ର ଉଚ୍ଚାରଣ ପରି ।

ଥରେ ବୁଢୀ ମା'କୁ ପଚାରିଥିଲି

ଗାଁ ମୁଣ୍ଡ ବରଗଛ କଥା ,

ସେ କାଳେ ଏମିତି ହିଁ ଦେଖିଥିଲା

ବୋହୂ ହେଇଯେବେ ଆସିଥିଲା

ଆମ ଗାଁ'କୁ ।

ବାପା କହନ୍ତି

ବେଶି କିଛି ବଦଳିନି ତା’ର

ଖାଲି ଯାହା ମାଟିକୁ ଛୁଇଁଯାଇଛି

ଓହଳ କେତେଟା ଆଶ୍ରାପଣରେ ।

ଯେମିତି ଚାହିଁଥିଲା ଆକାଶକୁ

ଆଜିବି ସେମିତି ଚାହିଁଛି ।

ବଦଳିଯାଇଛନ୍ତି

ତା ମୂଳରେ ବାସ କରୁଥିବା ଦେବୀ

ସିନ୍ଦୁର ବୋଳା ପଥର ଖଣ୍ଡେରୁ

ପ୍ରସ୍ତର ଖୋଦିତ ସୁନ୍ଦର ମୂର୍ତ୍ତି ସାଜି ।

ଇଟା ,ଟିଣ ଘେରା ଘର ବଦଳରେ

ଏକ ଛୋଟ ମନ୍ଦିରଟେ ତାଙ୍କ ପାଇଁ ।

ଖୁବ ଭଲରେ ଅଛନ୍ତି ବରଗଛ ଛାଇରେ

ପକ୍ଷୀମାନଙ୍କ ଗୀତ ଶୁଣି ।

କାଳିଦାସ ମୋ ଗାଁ’ ଠାକୁର

ବୁଢୀ ମା' କହୁଥିଲା

ରାତି ହେଲେ କାଳେ

ଦାସେ ବସନ୍ତି ସେ ଗଛରେ

ଗାଁ’ ମୁହାଁ ହୋଇ ,ଗାଁ'କୁ ଜଗି ।

କେବେକେବେ ରାସ୍ତାରେ ଚାଲନ୍ତି

କଠଉ ଠକ ଠକ କରି

କେଜାଣି କାହିଁକି ଆଜି ଆଉ ଶୁଭେନି !

ଏବେ ଆଉ ତାସ୍ ଖେଳ ହୁଏନି,

ନିଶାପ ବସେନି ତା’ ମୂଳେ ।

ପିଲାମାନେ ଖେଳନ୍ତିନି

ନଟୁ,ବାଟି ଆଉ ମେରିଆ ।

ସେ କିନ୍ତୁ ସେମିତି ହିଁ ଅଛି

ବୁଢୀ ମା' ଦେଖୁଥିଲା

ମୁଁ ଆଜି ଠିକ ସେମିତି ହିଁ ଦେଖେ ।

ଗାଁ' ମୁଣ୍ଡ ବରଗଛ

ମୋ ଗାଁ ଇତିହାସକୁ

ଦସ୍ତାବିଜ୍ କରି ଜାବୁଡ଼ି ଧରିଛି ।