ଲୁହ ମାନଚିତ୍ର

ନିଗିଡ଼ିବ ନିଗିଡ଼ିବ ହେଉଛି

ଆଖିରୁ ଦୁଇବୁନ୍ଦା ଲୁହ ।

ଛାତିତଳେ ଛାପିରଖିଥିବା

ଅଦୃଶ୍ୟ ଯନ୍ତ୍ରଣାର ପ୍ରତିବେଦନ ,

ଭାଙ୍ଗିଯାଇଥିବା ନିରାଶା ମନର

କରୁଣ ପ୍ରତିଛବିଟିଏ ଦିଶୁଛି ଏ ଲୁହରେ ।

ଆଖିର ଅନ୍ତରୀକ୍ଷ ତଳେ

ଲଟକିଛି ଛଳ ଛଳ ପୃଥିବୀଟେ ।

ସେ ଲୁହର ପୃଥିବୀରେ

ଅସରନ୍ତି ଖିନ୍ ଭିନ୍ ସ୍ଵପ୍ନ ,

ଅପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଭିଳାଷ ,

ଅପ୍ରାପ୍ତିର ମୃଗତୃଷ୍ଣା ।

ଏ ଲୁହ ବି ବେଳେବେଳେ

ସମୁଦ୍ର ପାଲଟେ ।

ଯେବେ ଅକୁଳାଣ ଦୁଃଖ ଆସେ

ପୂର୍ଣ୍ଣିମାର ରାତିଟିଏ ସାଜି ।

ସମୁଦ୍ରରେ ସମୁଦ୍ରେ ଜୁଆର

ଜୁଆରେ ଲହଡ଼ି ଖେଳେ

ମେଞ୍ଚେ ମେଞ୍ଚେ ଅବିଶ୍ଵାସ ,

ପୁଳେ ପ୍ରତାରଣା ,

ଘୃଣା ଓ ହିଂସାର କୁଢ କୁଢ ଦଲିଲ୍ ।

ଲୁହ ଆସେ ,

ଛାତିର ପିଞ୍ଜରା ତଳେ

ଫଡ଼ ଫଡ଼ ଡେଣା ଝାଡ଼େ ଦୁଃଖପକ୍ଷୀ ।

ଉଡ଼ିବାର ଯୁ ନାହିଁ ।

ଚୁପ୍ ଚାପ୍ ଶୋଇରହେ

ନୀରବତାର ଗୀତ ଗାଇ ।

ଲୁହବୁନ୍ଦା ଦୋଳି ଖେଳେ

ଭସାବାଦଲ୍ ଟେ ପରି ଆଖି ଆକାଶରେ ,

ଜଣାନାହିଁ ଅଚାନକ ବର୍ଷିପାରେ

ଦ୍ରବୀଭୂତ ହୋଇ କେଉଁ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ।

ତଥାପି ମୋ ଆଖି

ବାରମ୍ବାର ତିଆରୁଥାଏ

ଲୁହ ମାନଚିତ୍ରଟେ ପ୍ରତି କ୍ଷଣେ ।