ଆଖି

ବଡ଼ ଅମାନିଆ ଏ ଆଖି

ନିଜ ପରିବ୍ୟାପ୍ତିରେ ବାନ୍ଧିନିଏ

ମାଟିରୁ ଆକାଶ,

ସମୁଦ୍ରକୂଳରୁ ଦିଗବଳୟ ।

ଖୁବ୍ ସନ୍ତର୍ପଣରେ ସାଇତି ରଖେ

ହସ , କାନ୍ଦ, ସୁଖ , ଦୁଃଖ ,

ଭୋକ ଆଉ ଭୂଗୋଳର ଚିତ୍ର ସବୁ ।

ଏ ଆଖି

ସ୍ବପ୍ନଟିଏ ଦେଖୁ ଦେଖୁ ,

ହଳେ ଡେଣା ଭିଡ଼ିଦିଏ ମନ ଦେହରେ

ମନ ପକ୍ଷୀ ଉଡ଼ିଯାଏ ଆକାଶରେ

ଦୂର ଦୂର ଆଉ ବହୁତ ଦୂର ଯାଏଁ 

ଆଖି ଖୋଲିଦେଲେ ହିଁ ସବୁତକ ସ୍ବପ୍ନ

ପାଲଟିଯାଆନ୍ତି ବିସ୍ମୃତି ।

ଏ ଆଖି ଭୟ ଦେଖେ 

କାହାର ନାଲିଆଖିର ହୁକୁମରେ ।

ଦୁଃଖକୁ ମାପେ

ଅଥଳ ଲୁହରେ ଛଳ ଛଳ

ଦୁଇ ଆଖି ଭିତରେ । 

ପ୍ରେମ ଦେଖେ

କେଉଁ ଅନୁଢ଼ା କିଶୋରୀର ଆଖି ସମୁଦ୍ରରେ

ଆଉ ଜାଣିଶୁଣି ପାଦ ରଖେ

ସେ ଖସଡ଼ା ଧାରରେ ।

ଅନ୍ଧ ଲୋକଟିର ଆଖି

ନିଜ ସହ ନିର୍ବାସନ ଭୋଗୁଥାଏ ଚିରକାଳ ।

ଦୁଃଖ ଗୀତ ଗାଇ ଗାଇ

ଖୋଜୁଥାଏ ଜୀବନର ପଥ ।

କ'ଣ ବା ଯାଏ ତାର

ଆଖି ଖୋଲିଲେ କି ବୁଜିଲେ

ତା ପାଇଁ ସମାନ ଏ ଦୁନିଆର ଚିତ୍ର ।

କେବେ କେବେ ମୁଁ ନିଜକୁ ପଚାରେ

ଜନ୍ମାନ୍ଧଟିଏ ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖେ କି ନାହିଁ !