କାନ୍ଥ

ମାଟିକାନ୍ଥର ଅବୟବ ଦେହରେ

ଦି ପୁଳା ମାଟି, ଦୁବ, ଅରୁଆ ଚାଉଳ ଓ କଉଡ଼ି ଦେଇ

ବୁଢ଼ୀ ମା' ଗଢ଼ିଥିଲା ଷଠିଘର ।

ଜଳପାତ୍ରୀରେ ପଣ୍ଡିତେ ବୁହାଇଦେଲେ

ସାତ ଧାର ଘୃତ ଅର୍ଘ୍ୟ 

ଟୋପା ଟୋପା ସିନ୍ଦୂରର ଦାଗରେ ।

ଯାନିଯାତ୍ରା ପର୍ବାଣୀରେ

ଗୋବରଲିପା ସେ କାନ୍ଥରେ ଅଙ୍କା ହୁଏ 

ମାଣବସା ଝୋଟି, ବାହାବ୍ରତ ଲେଖା,

ଦଶରା ଛ'ଆଖିଆ, ଶୁଦ୍ଧି ଘର ଛୁତିକିଆରେ

ବାରିକର ବାଡ଼ିଆ ଚିତା ।

ଅସଜଡ଼ା ହାତରେ ସେ କାନ୍ଥରେ ନାତିଟୋକା ଆଙ୍କିଥିଲା କାଳିଆର ଅଙ୍କାବଙ୍କା ମୁହଁଟା ।

ପାନଖିଆ ନାଲି ଦାନ୍ତ ଦେଖେଇ

ହସିହସି ଗଡ଼ିଗଲା ବୁଢ଼ୀ ମା' ।

-ଏ କିଏ ରେ ହତଭାଗା !

ତୋ ଶଶୁର !

ରାଗ ଜରଜର ହେଇ ନାତିଟୋକା ଲିଭେଇପାରିଲାନି

ଅଙ୍ଗାର ଖଣ୍ଡେରେ ଆଙ୍କିଥିବା ସେ ଚିତ୍ରକୁ ।

ମାଆ ଗଲା ପରେ

ପୁଅମାନେ ବାଣ୍ଟି ନେଲେ ଘରକୁ ଭାଗ କରି ।

କିନ୍ତୁ ବାଣ୍ଟି ପାରିଲେନି କାନ୍ଥକୁ ।

ନିଜ ନିଜ ଘରେ ବସି ଅପବାଦଟିଏ ରଚିଲେ

"ଧୀରେ କୁହ, କାନ୍ଥର ବି କାନ ଅଛି ।"

ଏବେ ରୂପରେଖ ବଦଳିଗଲାଣି କାନ୍ଥର

ପୁଟି ମରା ଚିକ୍କଣ କାନ୍ଥରେ ଝୁଲୁଛି

ମୋନାଲିସାର ହସ ,

ବେଳାଭୂମି ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟ,

ଆଦିବାସୀ କନ୍ଧ ଯୁବତୀର ନୋଥ ଲଗା ମୁହଁ ,

ଓ ଆଦୌ ବୁଝା ପଡ଼ୁ ନ ଥିବା କେତୋଟି ଦାମୀ ତୈଳଚିତ୍ର ।

ସେ ବେଳ ଆଉ ନାହିଁ,

ଷଠିଘର ହୁଳହୁଳି, ମାଣବସା ଝୋଟି,

ଦଶରା ଛ'ଆଖିଆ ।

ଆଉ ନାହିଁ

ଶୈଶବର କଅଁଳ ହାତରେ

ନାତିଟୋକା ଆଙ୍କିଥିବା

କାଳିଆର ଅଙ୍କାବଙ୍କା ମୁହଁ 

ଏବେ କାନ୍ଥ ସବୁ ପାଲଟିଗଲେ ଗୋଟେ ଗୋଟେ ଅତୀତ ।

ଯେଉଁ ଅତୀତକୁ ଧରି ରଖି 

ବୁଢ଼ୀ ମା' ହସୁଥାଏ

ପାନଖିଆ ନାଲି ଦାନ୍ତ ଦେଖେଇ ।