ମୁଁ ଖାଲି ହଜିବାକୁ ଚାହେଁ

 

ତୁମକୁ ପାଇବାକୁ ପ୍ରଭୁ

ବିଦ୍ୟାପତି ପରି

ଛଳକରି ବୁଣିପାରିବିନି

ସୋରିଷର ଦାନା ।

ନା ବିଶର ମହାନ୍ତି ପରି 

ଛୁଟିଯାଇପାରିବି

କଳାପାହାଡ଼ର ପଛେ ପଛେ

ସାଉଁଟିପାରିବି ନାଭିବ୍ରହ୍ମ

ମୃଦଙ୍ଗରେ ରଖି ।

ତୁମେ ଠିକ୍ ଜାଣ ପ୍ରଭୁ

ମୁଁ କେବେ ସାଜିପାରିବିନି

ବଳରାମ ଦାସେ , ଦାସିଆ ବାଉରୀ ,

ବନ୍ଧୁ ମହାନ୍ତିଙ୍କ ପରି ।

ଯେ ରୋକିଦେଇପାରିବି ବାଲିରଥ ,

ଶୂନ୍ୟରେ ବଢେଇଦେଇପାରିବି ନଡ଼ିଆ ।

ଲକ୍ଷେ ଜନସମୁଦ୍ରରେ

ଧାଡ଼ିଦେଇ , ବେହିପୁଅ ଡାକଶୁଣି

ବେତ ମାଡ଼ ଖାଇବା ବି

ମୋ ଦ୍ଵାରା ହୁଏନି ।

ମୋର ବା କି ଯାଏ

ତୁମ ବତିଶ ବେଶରେ ,

ତୁମ ଷାଠିଏ ପଉଟିରେ ,

ତୁମ ଦେବଦାସୀ ନୃତ୍ୟରେ ,

ତୁମ ସାଆନ୍ତେ ପଣରେ ।

ତୁମକୁ ଇଚ୍ଛିବା ଯେବେ ମୋର ପ୍ରାପ୍ତି ,

ତୁମକୁ ଜାଣିବା ଯେବେ ମୋର ଜ୍ଞାନ ,

ତୁମକୁ ଭାବିବା ଯେବେ ମୋର ନିର୍ବାଣ

ମୋର ବା ଆଉ କି ଲୋଡ଼ା !

ହଁ ,

ମୁଁ ଚାହେଁ ଦୁଇଟୋପା ଲୁହବିନ୍ଦୁ

ଚକାଆଖିରେ ମୋ ଆଖି ମିଶେଇ ,

ତୁମ ନାଲିଆ ହସ ଟିକେ ଚାହେଁ

ମଜ୍ବୁତ୍ କରିବାକୁ ମୋ ବିଶ୍ବାସପଣ ,

ମୁଁ ଖାଲି ହଜିବାକୁ ଚାହେଁ

ତୁମ ନିରାକାର ବ୍ୟାପ୍ତିରେ ,

ତୁମ ବିଭୋରତାରେ ,

ଅବା ରୁଦ୍ଧ ଆବେଗରେ ।