କୋଣାର୍କ

ପଥର ଦେହରେ ନିହାଣ ମୁନରେ   

                          ନିର୍ମିତ ହୋଇଛ କୋଣାର୍କ, 

      ସପ୍ତାଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ମଧ୍ୟେ ଶୋଭା ପାଇ    

                    ବିଶ୍ଵେ ହୋଇଛ ତୁମେ ଅଲୌକ ।

         କେତେ ନିର୍ତ୍ତକୀ ନୃତ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି    

                 ଦେଇ ଭାବ ଭଙ୍ଗୀ ତୁମ ଶରୀରେ,

  କେତେ ଯେ ପ୍ରତିମା ସିଂହ, ହାତୀ, ଘୋଡା 

                    ଶୋଭା ପାଉଛନ୍ତି ତୁମ ମନ୍ଦିରେ ।

    ଆଜି ତୁମେ ଅର୍ଦ୍ଧ ଭଗ୍ନ ଭାବେ ରହିଛ ପଡି, 

              କଳିଙ୍ଗ ଚକ୍ଷୁରୁ ଲୋତକ ପଡୁଛି ଝଡି

   ତଥାପି ଅସାଧାରଣ କାରୁକାର୍ଯ୍ୟର

         ତୁମେ ଗନ୍ତା ଘର, ବିଶ୍ଵେ ନାହିଁ ତୁମର    

                            ତୁମର ପଟାନ୍ତର ।