କଲମ

ନୀରବ ଭାବରେ ଲେଖିଯାଏ ସବୁ

ପୂର୍ଣ୍ଣତାକୁ ଦିଏ ଢାଳି,

ତଥାପି ଥକିନି ଚାଲିବା ବାଟରେ

ଚାଲୁଛି ନିଜକୁ ଜାଳି ।

ବଳୀୟାନ ସେହି ମୋର ପ୍ରିୟ ବନ୍ଧୁ

ସୃଜନୀ ସବୁର ସାକ୍ଷୀ,

ତାହା ମାୟାରେ ସୃଜଇ ସମସ୍ତ

ଥାଏ ମୋର ପାଖା ପାଖି ।

ଯାହା ସେ କରଇ ଶାଣିତ ମୁନରେ

ଅପୂର୍ବ ତା ରୂପରାଜି,

ବାହୁଡି ନେଉଛି ମୋ ସୃଜନୀ ରଥ

ସାରଥି ଟେ ସେହି ସାଜି ।

ଶୃଙ୍ଗାରେ ଭରଇ କାହା ପତ୍ରକୁ ସେ

କାହାକୁ ବିରହେ ଜାଳେ,

ହୃଦୟର କଥା ନିଖୁଣ ଭାବରେ

ଲେଖି ପ୍ରୀତିଭାବ ଢାଳେ ।

ନୁହେଁ ସେ କେବଳ ଲେଖନୀ ଯନ୍ତ୍ରଟେ

ସାଥୀ ମୋର ସେହି ପ୍ରିୟ,

ସୁପ୍ତ ଲୁପ୍ତ ଜାତିକୁ ଜାଗ୍ରତ କରାଏ

ନରଖି ମନରେ ଭୟ ।