କଳ୍ପନା

କୋଟି କୋଟି କଳ୍ପନା ର

ସୌଧ ଆସେ ମନେ

ଗଢା ହୁଏ କେତେ କେତେ

ସୁରମ୍ୟ ମହଲ

ପୁଣି ହୋଇଯାଏ ଚୁର୍ ମାର୍

ସମୟର କରାଳ ସ୍ରୋତରେ ।

କିଛି ଛାପ ଛାଡିଯାଏ

ମାନସପଟ୍ଟରେ

ଝାପ୍ସା ଝାପ୍ସା ଦିଶେ

ବୁଢିଆଣୀ ଜାଲ କିବା ଇଏ ।

କଳ୍ପନା ତ ସତ୍ଯ ନୁହଁଇ

ତା ସ୍ରୋତରେ ଭସାଇ ସେ ନିଏ

ନଥାଏ କେ ସୂତ୍ରଧର ତାର

ମନୁ ଆସି ମନେ ଲୁଚିଯାଏ ।

ଅନନ୍ତ ର ଅନ୍ତ ହୁଏ ତାର

କଳ୍ପନାର ବିଳାସ ଲୁଚିଲେ

ସ୍ମୃତି ତାର ଛଟପଟ କରେ

କେବେ ଅବା ସୁବାସ ବିତରେ।

ଭାବ ଅବା ନଭାବ ମନରେ

କଳ୍ପନା ତ ଆପେ ଆପେ ଆସେ

ବାର୍ତ୍ତାଳାପ ନକର ତା ସାଥେ

ବାର୍ତ୍ତାବହ ବାର୍ତ୍ତା ଘେନି ଆସେ ।

ବାର୍ତ୍ତା ଦିଅ ଅଥବା ନ ଦିଅ

ସେଥିନେଇ ଚିନ୍ତା ନାହିଁ ତାର

ମନକଥା ସବୁ ଜାଣେ ସିଏ

ପରଶଇ ଆନ କା ପାଶର ।

କଳ୍ପନା ମୋ ସହଜାତ ବୃତ୍ତି

କଦାଚିତ୍ ଛାଡି ହୁଏ ନାହିଁ 

କଳ୍ପନାରହିତ ହୋଇ କେହି

ରହିବ କି ସଦା ମୁଁ ଭାବଇ ।