କଇଁଛ କାଢ଼ିଛି ବେକ ..

ବେଳେ ବେଳେ ହସ ଲାଗେ 

ଲାଗେ ବଡ ଲାଜ ,

ଦେଖି ଏ ଦୁନିଆରେ ବିକୃତ ଯେବେ ହୁଏ ସଜ ବାଜ.

ରୂପ ବିକୃତେ ସଜ ବାଜ ବଢାଏ ବାହ୍ୟ ସୁନ୍ଦରତା ,

ମନ ବିକୃତ ହେଲେ ସଜ ବାଜେ ନ ଢାଙ୍କେ ବିକୃତତା.

ଛଦ୍ମବେଶେ ଭାବେ ବଢିବ ତା ଟେକ ,

କିନ୍ତୁ ଲାଗେ "କଇଁଛ କାଢ଼ିଛି ବେକ ".

ମିଠା ମିଠା କିଛି ଶବ୍ଦେ ଖେଳେ ଲୁଚକାଳି ,

କରେ ଅଧର୍ମ, କିନ୍ତୁ ଜପେ ଧର୍ମ ଜପାମାଳି.

ଅସହ୍ୟ ହୁଏ ତାକୁ ଏହି କୁତ୍ରିମ ଭାବର ରୂପ ,

ଢାଳି ଦିଏ ଅଜସ୍ର କୁଶବ୍ଦ ଏକାନ୍ତେ ପାଇ ସ୍ୱରୂପ.

ବିଷଧର ସର୍ପ ସମ ଯେବେ କରେ ଆକ୍ରମଣ,

କେତେ କେତେ ହୃଦୟକୁ କରେ ସେ ଛିନ୍ନ ଛିନ୍ନ.

କିଏ କହେ ତାକୁ ଦୋମୁହାଁ କରୁଛି ନାଟକ ,

ଲାଗେ ସତେ " କଇଁଛ କାଢ଼ିଛି ବେକ ".

ସ୍ୱାର୍ଥପର ସେ ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥ ସାଧନ ପାଇଁ ,

କୁଚିନ୍ତାରେ ଡୁବି ରହି ହୁଏ ହାଇଁପାଇଁ .

ବୁଦ୍ଧି ବିଦ୍ୟା ଜ୍ଞାନ ଯେତେ ଥିଲେ ତାର ପାଶେ ,

ସୁପଥର ମାର୍ଗ ସଦା ତାକୁ ଅବାଟ ସମ ଦିଶେ .

ଚକ୍ରାନ୍ତ କରି ସେ ଭାଙ୍ଗିବାକୁ କରେ ପ୍ରୟାସ ,

ନ୍ୟାୟ ଧର୍ମେ ଗଠିତ ଅନୁଷ୍ଠାନ ର ମୂଳ ରସ .

ସମୟ ର ଚକ୍ର ତାକୁ କରେ ପରାଜିତ ,

ଖୋଜେ ତେବେ ନୂତନ ସ୍ଥାନ ହେବାକୁ ପ୍ରତୀତ .

ଅବତୀର୍ଣ୍ଣ ହୁଏ ତାଙ୍କ ଆକାଶେ କୁହୁଡି ସମ ,

କିଛି କ୍ଷଣ ପରେ ଲୁଚି ଯାଏ ଯେବେ ଦେଖେ ସୁକର୍ମ .

ନୂଆ ନୂଆ ବେଶେ ଢାଙ୍କି ନୂଆ ରଙ୍ଗ ର ଭେକ ,

ଅବତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣେ ଲାଗେ " କଇଁଛ କାଢ଼ିଛି ବେକ " .

ଏ ସଭ୍ୟ ଓ ସୁନ୍ଦର ସମାଜେ  ଚିହ୍ନିବାକୁ ହେବ ,

ଅଧର୍ମୀ ଅଵିଵେକୀ ଅନ୍ୟାୟୀଙ୍କର ସ୍ୱଭାବ .

ଘୁରୁଛନ୍ତି ବହୁରୂପେ କରନ୍ତି ଅନେକ ଚକ୍ରାନ୍ତ ,

ନୀଳବର୍ଣ୍ଣର ଶୃଗାଳ, ତାଙ୍କ କରିବାକୁ ହେବ ଅନ୍ତ.

ମୁଖେ ହସ ମନେ ବିଷ ସଦା ପାଉଥାଏ ଶୋଭା ,

ସମୟେ ସମୟେ ହୁଅନ୍ତି ନିଜ ରୂପେ ଉଭା .

ଲଜ୍ଜ୍ୟାହୀନ ବିକୃତ ମନା ସେ କୁପଥଗାମୀ,

ଅସତ୍ୟ ଅଧର୍ମ ଅନ୍ୟାୟର ପ୍ରିୟ ଅନୁଗାମୀ .

ବେଳ କାଳ ଦେଖି ଦେଖାନ୍ତି ମରୀଚିକା ,

ଧୋକା ଚାଟୁକତା ତ ତାଙ୍କ ମଥାର ଟୀକା .

ତାଙ୍କ ଠାରୁ ଦୂରେ ରହି ରଖିବା ନିଜର ଟେକ ,

ବୁଝିବା ବୁଝାଇବା ଦେଖ "କଇଁଛ କାଢ଼ିଛି ବେକ ".