ବିଶ୍ବ ମୈତ୍ରୀ

ମିତ୍ରତାର ଭାବ ମୈତ୍ରୀ ଯୁଗ୍ମ ଅକ୍ଷରୁ ନିଷ୍ପନ୍ନ ।

ବିଶ୍ବ ସାହିତ୍ଯାର୍ଣ୍ଣବର ଅଟଇ ଅମୂଲ୍ୟ ରତ୍ନ ।।

ଶବ୍ଦ ଉଚ୍ଚାରଣ ମାତ୍ରକେ ମନ ହୁଏ ପ୍ରସନ୍ନ ।

ମାନବିକ ମୂଲ୍ୟବୋଧକୁ କରିଥାଏ ବର୍ଦ୍ଧନ ।।

ଜନ୍ମରୁ ତ କିଏ କାହାର ନ ଥାଏ ଶତ୍ରୁ-ମିତ୍ର ।

ବ୍ଯବହାରେ ସୃଷ୍ଟି ହୁଅନ୍ତି ସଦା ଉଭୟେ ମାତ୍ର ।।

ମିତ୍ରତାର ପରିପନ୍ଥୀ ଯେ କୂଟ-କପଟ ଭାବ ।

ଉତ୍ତମ-ସାଧୁତା ଗୁଣରେ ପ୍ରାପ୍ତି ମିତ୍ର ସ୍ବଭାବ ।।

ସମଧର୍ମୀ ଖ୍ୟାତିସମ୍ପନ୍ନ ଅଟେ ସଖା ଲକ୍ଷଣ ।

ବେନି ସମଗାତ୍ର ସଂଜ୍ଞାଟି ସଙ୍ଗାତ ଅଟେ ପୁଣ ।।

ବିରଳ ରତ୍ନଟି ମଇତ୍ରୀ ସଂସାରରେ ସେ ସାର ।

ଏକତା ରଜ୍ଜୁରେ ସଭିଙ୍କୁ କରଇ ଆପଣାର ।।

ସ୍ନେହ ବନ୍ଧନରେ ଆବଦ୍ଧ ବିଶ୍ବ ପ୍ରାଣୀ ସକଳ ।

ମୈତ୍ରୀର ପବିତ୍ର ବନ୍ଧନ ସଦା ଦୃଢ ନିଶ୍ଚଳ ।।

ମନୁଷ୍ୟ-ଇତର ପ୍ରାଣୀଏ ଅଟନ୍ତି ଯେ ଅଜ୍ଞାନ ।

ତଥାପି ଏକତା ସୂତ୍ରରେ ସର୍ବେ ବଞ୍ଚନ୍ତି ପୁଣ ।।

ମିତ୍ରତା ବଳରେ ପୃଥିବୀ ହୋଇବ ମଧୁମୟ ।

ପ୍ରାଣୀଏ ଶାନ୍ତିରେ ବଞ୍ଚିବେ ସର୍ବେ ହୋଇ ନିର୍ଭୟ ।।

ସମ୍ପ୍ରତି ଦେଶ ଓ ବିଦେଶେ ମୈତ୍ରୀ ଭାବ ଅଭାବ ।

ଅଶାନ୍ତିରେ ହୋଇ ହତାଶ ବଢାନ୍ତି ହିଂସା ଭାବ ।।

କୃଷ୍ଣ-ସୁଦାମା ଙ୍କ ମିତ୍ରତା ଥିଲା ଦ୍ବାପର ଯୁଗେ ।

ଦୀନ ସୁଦାମାଙ୍କୁ ଆତିଥ୍ୟ ଦେଲେ ବଡ ସରାଗେ ।।

ବନ୍ଧୁଙ୍କର ଖୁଦଭଜା ତ ଅତିପ୍ରିୟ ତାଙ୍କର ।

ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ତାହାକୁ ଭକ୍ଷଣ କଲେ ଶ୍ଯାମସୁନ୍ଦର ।।

ଶ୍ରୀ ରାମଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ସୁଗ୍ରୀବ ବାନ୍ଧିଥିଲେ ମିତ୍ରତା ।

ବାଳିର ନିଧନ ହୋଇଲା ଭ୍ରାତ୍ରେ କରି ଶତ୍ରୁତା ।।

ମହାଭାରତର ଏ ଗାଥା ଶ୍ରେଷ୍ଠ ନିଦରଶନ ।

କର୍ଣ୍ଣ-ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ମିତ୍ରତା ଥିଲା ଚିର ଅକ୍ଷୂର୍ଣ୍ଣ ।।

ଏକ ଆତ୍ମା ଦୁଇ ଶରୀର ଥିଲା ଦୁଇ ମିତ୍ରର ।

ବନ୍ଧୁ ହିଁ ସର୍ବସ୍ବ ମୋହର ପ୍ରତିଜ୍ଞା ଯେ କର୍ଣ୍ଣର ।।

ଯୁଦ୍ଧେ ହେଲେ ସେନାପତି ଯେ ପିତାମହଙ୍କ ପରେ ।

ମିତ୍ର ପାଇଁ ପ୍ରାଣ ଆହୁତି ଦେଲେ ଧର୍ମଯୁଦ୍ଧରେ ।।

ମିତ୍ର ରୂପେ ରାମ ଅତିଥି ହେଲେ ବନବାସରେ ।

ଶବର ଗୁହକ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ସେବା କଲେ ଭକ୍ତିରେ ।।

ଭକ୍ତ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ବିଭୀଷଣ ଯେ ଥିଲେ ରାମଙ୍କ ସଖା ।

ଭକ୍ତ ଭାବଗ୍ରାହୀ ଶ୍ରୀରାମ କଲେ ମିତ୍ରର ରକ୍ଷା ।।

ରାବଣକୁ କରି ନିଧନ ସୀତାଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାରଣ ।

ବିଭୀଷଣଙ୍କୁ ଯେ ରାଜନ କରି ଦେଲେ ସମ୍ମାନ ।।

ବିଶ୍ବରେ ମିତ୍ରତା ଦିବସ ହେଉଅଛି ପାଳନ ।

ମିତ୍ରତା ନାମରେ କପଟ ହୃଦେ କରି ସ୍ଥାପନ ।।

କପଟ-ବ୍ଯାଜରେ ମିତ୍ରତା ଦେଶେ ଦେଶେ ହୁଅଇ ।

ତେଣୁ ପ୍ରତି ଦେଶେ ଶତ୍ରୁତା ହିଂସା ଭାବ ବଢଇ ।।

ନିଷ୍କପଟ ମିତ୍ର ଭାବନା ବିଶ୍ବେ ହେଲେ ସମ୍ପନ୍ନ ।

ବିଶ୍ବେ ସୁଶାନ୍ତି ପ୍ରତିଷ୍ଠା ହେବ ନିଶ୍ଚୟ ଜାଣ।।

ମୁଖେ ମିଷ୍ଟଭାଷା ଭାଷଇ ମନେ ଵହି କପଟ ।

ପରୋକ୍ଷେ ଅନିଷ୍ଟ ଯେ କରେ ସେ ତ ଅଟଇ ଦୁଷ୍ଟ ।।

ସେହି ବ୍ଯକ୍ତି ସହ ମିତ୍ରତା ନ କର କଦାଚନ ।

ଅବଶ୍ଯ ଅନିଷ୍ଟ ହୋଇବ ଏହା ସତ୍ୟ ବଚନ ।।

ବନ୍ଧୁ ମାହାନ୍ତିଙ୍କ ପରମ ବନ୍ଧୁ ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ ।

ମିତ୍ରପଣେ ପ୍ରଭୁ ବନ୍ଧୁଙ୍କ ସେବା କଲେ ତୁରିତ ।।

ସ୍ବୟଂ ସମର୍ପିତ ବନ୍ଧୁ ସେ ଜଗବନ୍ଧୁଙ୍କ ପଦେ ।

ଭକ୍ତଙ୍କର ଦୁଃଖ ମୋଚନ କଲେ ପ୍ରଭୁ ଆନନ୍ଦେ ।

ଜଗବନ୍ଧୁ ନାମେ ସୁଖ୍ଯାତି ପ୍ରଭୁ ସେ ଦୀନବନ୍ଧୁ ।

କୃପାକରି ସର୍ବ ପ୍ରାଣୀଙ୍କୁ ହୋଇଲେ କୃପାସିନ୍ଧୁ ।।

ମୈତ୍ରୀ ଭାବନାର ସ୍ଥାପନା ହେଉ ସାରାବିଶ୍ବରେ ।

ସର୍ବେ ନିରାମୟ ହୁଅନ୍ତୁ ରହି ସୁଖଶାନ୍ତିରେ ।।