କିଏ ତୁମେ ମୁଗ୍ଧା

କିଏ ତୁମେ ମୁଗ୍ଧା ଅବା ନିଶିଗନ୍ଧା

ସପନରେ ଦେଲ ଏମିତି ସ୍ପର୍ଶ

ତୁମ କବରୀର ମହକେ ବିଭୋର

ପ୍ରୀତି ସରସୀରେ ଦେଲି ମୁଁ ଝାସ ।

ମୃଦୁ ଶିହରଣ  ହୃଦୟ ସ୍ପନ୍ଦନ

ବଢିଗଲା ଗତି ମିଠା ଦହନେ

 ଅବ୍ୟକ୍ତ ପିପାସା ପ୍ରୀତିସୁଧା ଆଶା

ଜାଗିଉଠିଥିଲା କ୍ଷଣେ ପରାଣେ ।

ରାତ୍ରିର ବକ୍ଷରେ ପ୍ରୀତି ଆବେଗରେ 

ସିକ୍ତ ହୋଇଗଲା ମୋ' ତନୁମନ

ଯଉବନ ଟାଣେ ପୁରୁଷତ୍ୱ ପଣେ 

ଅଭିଳାଷ ଉଭା ଦେ' ଆଲିଙ୍ଗନ ।

ବୀର ସମ ମନ ହୋଇଲା ଉଚ୍ଛନ୍ନ

ପ୍ରସାରିଲି ହସ୍ତ ମୁହିଁ ଉଲ୍ଲାସେ

ତୋଳିନେବି ବୋଲି ହୃଦ ଦ୍ୱାର ଖୋଲି

ନିର୍ଜନ ନିଶିଥେ ବକ୍ଷ ପ୍ରଦେଶେ ।

 ଅଦୃଶ୍ୟ ହେବାକୁ କାଉଁରୀ ବିଦ୍ୟାକୁ

ପ୍ରୟୋଗ କରିଲ ଭାବନା ଲୁଟି

ଉନ୍ମୁକ୍ତ ନୟନ  ନ ପାଇ ଦର୍ଶନ

ନିରବେ ଲେଖୁଛି ତୁମକୁ ଚିଠି ।