କହିବାର ନାହିଁ ଅବକାଶ

କହିବାର ନାହିଁ ଅବକାଶ

ଛାତି ତଳେ ଟିକିଏ ବିଶ୍ବାସ

ପ୍ରଶ୍ବାସରେ ତମେ ଅଛ ପ୍ରିୟେ

ସ୍ପନ୍ଦନରେ ଖେଳେ ତୁମ ହସ

  କହିବାର ନାହିଁ ଅବକାଶ ।

ପ୍ରଥମ ଦେଖାରେ, ତୁମ ସେ ମୁରୁକି ହସ

ବହୁଥିଲା ତୁମ ଦେହେ କି ଖର ନିଃଶ୍ୱାସ

ଅଜଣା ରୋଗରେ ମୁହିଁ ହୋଇଲି ବେହୋସ 

ଅଜଣା ସେ ଆକର୍ଷଣ ମୁଖଭରା ଲାଜ

ତୁମେ ମୋ' ବିଶ୍ୱାସ ବୋଲି  

କହିବାର ନାହିଁ ଅବକାଶ ।

କେତେ ଖରା କେତେ ବର୍ଷା କେତେ ଯେ ବସନ୍ତ

ଶେଷ ବସନ୍ତର ଚିଠି କରେ ଉପହାସ

ତୁମ ତନୁ, ଦେହ ମନେ ଲଗାଇଛି ରାସ

କେମିତି କହିବି ?

ତୁମେ, ଶେଷ ଅବଶୋଷ

ତୁମେ ମୋ' ହୃଦସ୍ପନ୍ଦନ-

କହିବାର ନାହିଁ ଅବକାଶ ।

ସେଦିନର ଦୁଇପଦ ମିଠା ମିଠା କଥା

କାନେ ମୋର କହିଥିଲା ଅପୂର୍ବ ବାରତା 

ନ ଦେଖି ମୁଁ ନିତି ଦେଖେ 

ନ ପାଇ ମୁଁ ପାଇଯାଏ   

ଶାଶ୍ବତ ଏ ପ୍ରୀତି ଫୁଲ ଅମର ବିଶ୍ବାସ 

ଭଲପାଏ ବୋଲି ପଦେ

 କହିବାର ନାହିଁ ଅବକାଶ ।

ଦୂରେ ରବି ଦୂରେ ପଦ୍ମ, ଦୂରେ ଥାଏ କଇଁ

ଶଶାଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରୀତି ଅଭେଦ ଅଟଇ

ମନଥିଲେ ମାଧୁରିମା ଅପୂର୍ବ ସଂଯୋଗ

ଶାଶ୍ବତ ପ୍ରେମ ତ ଏଇ ,ନାହିଁ ଦେହ ଭୋଗ 

ଗାଉଥିବା ଅନୁକ୍ଷଣେ ପ୍ରୀତିର ଗଜଲ 

ଚିରକାଳ ତୁମକୁ ମୁଁ ପାଉଥିବି ଭଲ 

ମୁଁ ନିଦାଘ ଝାଞ୍ଜି ଖରା

ତୁମେ କିନ୍ତୁ ବସନ୍ତର ହେସ୍ନାହେକା ବାସ

କେମିତି କହିବି କୁହ

କହିବାର ନାହିଁ ଅବକାଶ ।