କହ ଲୋ ଯମୁନା

କହ ଲୋ ଯମୁନା କାହିଁ ମୋର କାହ୍ନା

ପଚାରୁଛି ରାଧାରାଣୀ

ବିରହ ବେଦନା ସହି ତ ହୁଏନା

ନିନ୍ଦା ଦିଏ ହୃଦ ହାଣି ।

ସେ ବଇଁଶୀଧାରୀ ମନ କଲା ଚୋରି

ଭୂଲିଗଲି ସଂସାରକୁ

କଳସୀକୁ ଧରି ତୋର ଜଳ ଭରି

ଚାହୁଁଥିଲି ତା' ବାଟକୁ ।

ଭାରି କପଟିଆ ମୟୂର ଚୁଳିଆ

ପୀରତିରେ ବନ୍ଦୀ କରି

କରିଲା କିମିଆଁ ଜାଣିଲା ଦୁନିଆ

ଗୋପଦାଣ୍ଡେ ପଡି ହୁରି ।

କଦମ୍ବ ମୂଳରେ ନିଇତି ସଞ୍ଜରେ

ରାସ ରଚି ମାନ ଗଲା

କଳଙ୍କ ସାଥିରେ ମିତ ହେବା ପରେ

କେମିତି ସେ ଭୂଲିଗଲା ?

ଝୁରୁଅଛି ମୁହିଁ ଝୁରୁନୁ କି ତୁହି

ଯମୁନା ଲୋ ସତ କହ

ବଂଶୀ ସ୍ଵନ ପାଇଁ ଆକୁଳ କି ନାହିଁ

ଝରୁନି କି ତୋର ଲୁହ ?

କରିଲା ପୀରତି ଜଗତେ କୀରତ୍ତି

ରଚିଗଲା ପରେ କାହିଁ

ଜାଳିଦିଏ ସ୍ମୃତି କଟେ ନାହିଁ ରାତି

ମନେ କିବା ପଡୁନାହିଁ ?

କହିବି କାହାକୁ ହୃଦ ବେଦନାକୁ

ସହିବି ଆଉ ବା କେତେ 

ଦେଖିଲେ କାହ୍ନାକୁ ପଚାରିବୁ ତାକୁ

ଦୂରେଇଲା କାହିଁ ମୋତେ ?