କେଡ଼େ ସୁନ୍ଦର ସେ ଦୋଳ ବିମାନ

ଫଗୁଣ ବାସରେ ଉତ୍କଳ ଭୂମିରେ

କେଡ଼େ ସୁନ୍ଦର ସେ ଦୋଳ ବିମାନ !

ଫଗୁ ଦଶମୀରୁ ପଞ୍ଚୁଦୋଳେ ଝୁଲି 

ଗାଆଁ ବୁଲନ୍ତି ଶ୍ରୀରାଧାମୋହନ ।

ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶୀ ତିଥିରୁ ବରାହ ଦୋଳ

ଆରମ୍ଭ ହୁଅଇ ଗାଆଁ ମେଲଣ,

ଆହା ! କି ସୁନ୍ଦର ଯୁଗଳ ମୂରତି

ଢଳିଢଳି କରନ୍ତି ପଦାର୍ପଣ ।

ଗଉଡ଼େ କାନ୍ଧେଇ ନିଅନ୍ତି ଝୁଲାଇ

କରି ଆଗରେ ଆଲଟ ଚାମର,

ସୁସଜ୍ଜିତ ସେହି ଦୋଳ ବିମାନରେ

ହସନ୍ତି ଶ୍ରୀରାଧା ଜଗଦୀଶ୍ବର ।

ଦେହେ ବୋଳି ଫଗୁ ଗୋପାଳ ବାଳକେ

ହୃଦୟ-ମନ କରି ବୃନ୍ଦାବନ,

ମାତନ୍ତି ଆଗରେ ଲଉଡ଼ି ଖେଳରେ 

ପଛରେ ଆସଇ ଦୋଳ ବିମାନ ।

ପଡ଼ଇ ଉଛୁଳି ସେ ମେଲଣ ସ୍ଥଳୀ

ଭକ୍ତି ଗୀତ ଛନ୍ଦ ବାଦ୍ୟ ନାଦରେ,

ଭକତ ଚାଖନ୍ତି ସେ ଭକତି ରସ

ଦେଖି ନିଜ ନିଜ ଚର୍ମ ଚକ୍ଷୁରେ ।

ଭାଇଚାରା ବୁଣି ନିଏ ମନ କିଣି

ବରଷକେ ଥରେ ଦୋଳ ଯାତରା,

ଯୋଖି ଭାବ ଶର ଭକ୍ତେ ବିହ୍ବଳିତ 

ଖୋଲି ହୃଦୟରୁ ଭକ୍ତି ପସରା ।

ସାର୍ଥକ ନୟନ କୋଟିଯୁଗ ପୂଣ୍ୟ

ସତେ କି ଦିଅଇ ଦୋଳ ବିମାନ !

ଧନ୍ୟ ଏ ଓଡ଼ିଆ ଧନ୍ୟ ତା' ସଂସ୍କୃତି

ବାନ୍ଧି ରଖିଥାଏ ସକଳ ମନ ।

ରାଧାଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ମାନବୀୟ ଲୀଳା

ଆହା ! କି ଅପୂର୍ବ ଲାଗଇ ସତେ

ବରଷକେ ଥରେ ଶଙ୍ଖାଳି ନେବାକୁ

ଚାହିଁ ରହିଥାଏ ଭକତ ହୃଦେ ।