କବିତାରେ କବିତାରେ

କବିତାରେ କବିତାରେ କେତେ ଯେ

ପାଖଡା ଆଜି ଖଞ୍ଜି ଦେଲି !

ପ୍ରୀତି ନିଆଁ ସେଠି ତୁମକୁ ଜାଳୁଛି

ମୁଁ ପାରୁନି ଏଠି ସହି,

ମୁଁ ବି ଜଳୁଛି ତୁମେ ବି ଜାଣିଛ

ଦୁହିଁ ଙ୍କୁ ସେ ଦିଏ ଦହି ॥

ତଥାପି ରହିଛେ ଦୁହେଁ କେତେଦୂରେ

ବଢେ ଖାଲି ମନ ଶୋଷ,

ଭୁଲି ବି ପାରୁନେ ସେ ମିଠା ଜ୍ବାଳାକୁ

ଛାତି ଛୁଆଁ ଅବଶୋଷ ॥

ଶୂନ୍ୟତାରେ କେତେ ଜିଇଁବା ଯେ ଆଉ

ଋତୁ କରେ ମତୁଆଲା,

ସ୍ମୃତିରେ ସ୍ମୃତିରେ ଭରିବା କେତେ ଯେ

ରତିଲଗ୍ନ ଖାଲି ପ୍ୟାଲା ॥

କେଳିଦୀପ ଧରେ ନିସ୍ତେଜ ହେଲାଣି

ଜ୍ୟୋସ୍ନାନିଶି ପଡେ ଫିକା,

ନିସ୍ତଦ୍ଧ ପ୍ରହରେ ତୁମ ଓଠ ସ୍ପର୍ଶ

ଉରସ ଖୋଜଇ ଏକା ॥

ପ୍ରେମର ଅନଳ ଜାଳିବା ଆଗରୁ

ଜାଳିଦିଅ ଓଠେ ଛୁଇଁ,

ବିଳାସ କୁଞ୍ଜବି ଅନେଇ ରହିଛି

ସ୍ମୃତିର କୋଳରେ ଶୋଇ ॥