କବିତା ପର୍ବ : (ଅତିରିକ୍ତ) ଗୀତି-କବିତା-62 : ପାଦ: : -ଡକ୍ଟର କୃତ୍ତିବାସ ନାୟକ

ମହାଭାରତର ଯୁଦ୍ଧ ଶେଷ ହେଲା, ରାଜା ହେଲେ ଯୁଧିଷ୍ଠିର,

ଦ୍ୱାରକାପୁରକୁ ଫେରିଯିବା ପାଇଁ ବାହାରିଲେ ଚକ୍ରଧର |

ବିଦାୟ ବେଳାରେ କୁନ୍ତୀମାତା ଆସି ଯୋଡ଼ିଦେଲେ ଦୁଇହାତ,

ପୁତୁରା କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ପ୍ରଣାମ କରିଲେ ଗଦଗଦ କରି ଚିତ୍ତ |

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କହିଲେ-ଏ'କି କଥା ମାତା ମୁଁ ପରା ପୁତ୍ର ସମାନ,

ପ୍ରତିଦିନ ମୁହିଁ ମାତା ବୋଲି କହି ତୁମକୁ କରେ ପ୍ରଣାମ |

ମାତା କୁନ୍ତୀଦେବୀ ହସ ହସ ମୁଖେ କହିଲେ-ରେ ମାୟାଧର !

ତୋତେ ମୁଁ ଚିହ୍ନିଛି ତୁହି ନାରାୟଣ ଅବତାରୀ ନିରାକାର |

ସତ୍ୟ ନ୍ୟାୟ ପାଇଁ ନରରୂପ ନେଇ ଅସୁର ମାରିଲୁ କେତେ,

ଗୋପପୁରେ ଥାଇ ମାୟା ଲଗାଇ ତୁ କଲୁ ବାଲ୍ୟଲୀଳା ଯେତେ |

ଦେଖାଇ ଦେ ଆଜି ନାରାୟଣ ରୂପ ମୁହିଁ ହେବି ଜଣେ ଭକ୍ତ,

ମାଗିନେବି ବର ଶ୍ରୀଚରଣେ ପଶି ପତେଇ ଥିବି ମୁଁ ହାତ |

ନାରାୟଣ ରୂପ ଦେଖାଇ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଯାଚିଦେଲେ ଇଚ୍ଛା ବର,

ଚିରଦୁଃଖୀ ତୁମେ ନିଶ୍ଚୟ ପୂରଣ ହେବ କାମନା ତୁମର |

କୁନ୍ତୀଦେବୀ ଧୀରେ କହିଲେ-ପ୍ରଭୁ ହେ, ଲୋଡ଼ାନାହିଁ ମୋର ସୁଖ,

ଦେବ ଯଦି ଦିଅ ଏଇ ସଂସାରରେ ଅଛି ଯେତେ ସବୁ ଦୁଃଖ |

ଚକିତ ନୟନେ କହିଲେ-ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଏ' କି ବର ମାଗ ମାତା ?

ଅତୀତରେ କେହି କେବେ ମାଗିନାହିଁ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ କଟୁ-ପିତା ?

ଫେରାଇ ନିଅ ଗୋ, କାମନା ତୁମର ମାଗିନିଅ ଆଉକିଛି,

ମାଗି ନ ପାରିଲେ ମୁହିଁ ଦେଇଦେବି ସବୁ ସୁଖ ବାଛିବାଛି |

କୁନ୍ତୀଦେବୀ ପୁଣି କହିଲେ-ପ୍ରଭୁ ହେ, ତୁମେ ଦୁଃଖିଜନ ସାଥି,

ଦୁଃଖୀ ହୋଇଥିଲେ ତୁମକୁ ସ୍ମରିବି ଦେଖୁଥିବି ଦିନରାତି |

ବୁଝିଲେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କୁନ୍ତୀ ମନକଥା ତଥାସ୍ତୁ ତଥାସ୍ତୁ କହି,

ନିଜ ରୂପଧରି କୁନ୍ତୀଙ୍କୁ ପ୍ରଣାମ କରିଲେ ପାଦକୁ ଛୁଇଁ |