କାଶତଣ୍ଡୀର ହସ

ହସୁଥିଲା ଦିନେ     କାଶତଣ୍ଡୀ ମନେ

     ଶରତର ପରଶରେ

ଶୁଭ୍ର ଢେ଼ଉ ଦୋଳି ଦୋଳାୟିତ ହୋଇ

     ଆନନ୍ଦ ଉନ୍ମାଦ ଭରେ ।

ଆଜି ସେ ହସୁଛି     ବାହୁନି କାନ୍ଦୁଛି

    ବଂଶ ତା' ହେଲାଣି ଲୋପ

ଦୁଃଖ ଭରା ହସ   ଦେଖି ଏ ମନୁଷ୍ୟ

      କରୁନାହିଁ ଅନୁତାପ ।

ନଦୀ ପଠା ଏଠି   ଚାଷ ହୋଇଲାଣି

    ପ୍ରାନ୍ତରେ ଯୋଜନା ମାନ

ବଂଶ ବୃଦ୍ଧି ପାଇଁ    ଜାଗା ପାଏ ନାହିଁ

     କାନ୍ଦୁଛି ତା'ର ପରାଣ ।

ହଜି ହଜି ଯାଏ     ପୂର୍ବ ସ୍ମୃତି ହାଏ

   ସର୍ବେ ସ୍ଵାର୍ଥେ ଅନ୍ଧ ହୋଇ

ପ୍ରାନ୍ତର ଗୋଚର   ପଠା ନଦୀ କୂଳ

      ଗଲାଣି ସପନେ ରହି ।

ଫୁଟୁ ନାହିଁ କଇଁ  ଗାଆଁ ପୋଖରୀରେ

     ଅସଣା କରିଛି ଦଳ

ଢେ଼ଉ ଭାଙ୍ଗୁନାହିଁ   କାଶତଣ୍ଡୀ ଏଠି

     ଦେଖ କାରଖାନା ମାଳ ।

କାଁ ଭାଁ ଏଠି   ଦେଖୁଥାଏ ଆଖି

      କାଶତଣ୍ଡୀର ଆସର

ଦାନ୍ତକୁ ନିକୁଟି     ହସେ କାଶତଣ୍ଡୀ

      ଝୁରେ ତାର ପରିବାର ।

କଳ୍ପନା ଯାମିନୀ    କବିର ସୃଜନୀ

     ମନ ଆଇନାରେ ରଖି

ଭରିଦିଏ ରଙ୍ଗ      କବିତାର ଅଙ୍ଗ

   ଯାହା ନ ଦେଖେ ତା' ଆଖି ।