କାହ୍ନୁ ପ୍ରେମେ ସଖୀ

ଘନ ଅନ୍ଧକାରେ ବିଜୁଳି ମେଘରେ

    କାହ୍ନୁ ଧୀରେ ପ୍ରବେଶନ୍ତି ,

ଗୃହେ ପ୍ରବେଶିଣ ପ୍ରଦୀପ ଲିଭାଇ

    ସଜନୀ ପାଶେ ବସନ୍ତି ।

ସ୍ମିତ ହାସ୍ୟ ତାଙ୍କ  ନାଲି ଅଧର'ର

    ମୟୁର ଚନ୍ଦ୍ରିକା ଦେଖି ,

ପିୟାସୀ ପ୍ରାଣର ତୃଷାର୍ତ୍ତ ସେ ସଖୀ

     ଲାଜେ ନୁଆଇଁଣ ଆଖି ।

ଆଙ୍ଗୁଳି ସଞ୍ଚାରି  ଘନ କେଶ କାହ୍ନୁ

    ଫିଟାଇଣ ଦେଲେ ଶେଷେ,

ସେ ରାଇ ମୋହନ ହସ୍ତ ସଞ୍ଚାରିଲେ

    କଟି ମେଖଳା'ର ପାଶେ ।

କାଉଁରୀ ସ୍ପର୍ଶରେ  ବିଜୁଳୀ ଖେଳିଲା

     ସଖୀ କୋମଳ ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗେ ,

ଆଲିଙ୍ଗନ କରି   ଚୁମ୍ବନ ଆଙ୍କିଲେ

     ବସାଇଣ ତାଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ।

ମଥାର ସିନ୍ଦୁର   ଶ୍ରୀମୁଖରେ ଲାଗି

      ମୁଖ ରଙ୍ଗୀନ ହୋଇଲା ,

ପଦ ସଂଚାଳନେ  ନାଲି ଅଳତାରେ

      ପୀତବସ୍ତ୍ର ଦାଗ ହେଲା ।

ସ୍ବପ୍ନ ରାଇଜରେ   ସଖୀ ର ତନୁରେ

      ଶିହରଣ ଖେଳିଗଲା ,

ବାଙ୍କ ବିହାରୀ'ଙ୍କୁ  ଚତୁଃପାର୍ଶ୍ଵେ ଦେଖି

     ସଖୀ ସ୍ବପ୍ନ ଭଙ୍ଗ ହେଲା ।

ସ୍ଥିତପ୍ରଜ୍ଞ ହୋଇ   ଦେଖିଲାତ ସଖୀ

     ଗୋପପୁର ସେ' ଗୋସାଇଁ ,

ଭାବ ଲୀଳା ତାର  ହେଲା ସମାପନ

     ନିଦ୍ରା ରୁ ଉଠିଲା ଚେଇଁ ।