କାହାଣୀଟିଏ

ଆସରେ ପିଲାଏ ଆସ

ଚକା ପକାଇ କି ବସ

କହିବି ତୁମକୁ କାହାଣୀ ଗୋଟିଏ

ଶୁଣିଲେ ହେବ ହରଷ

   ଆସରେ ପିଲାଏ ଆସ ।

ଜୀବନ ତାହାର ଥାଏ

ତୁମ ପରି ଖାଦ୍ୟ ଖାଏ 

ଶାଗୁଆ ଚାଦରେ ଦେହକୁ ଘୋଡାଇ

ଛୋଟରୁ ସେ ବଡ଼ ହୁଏ ।

ମାଟିତା ଏନ୍ତୁଡ଼ିଶାଳ

ଲେଖାତାର ଷଠୀଘର

ସୂରୁଜ ଆଲୁଅ ପାଣି ପବନରେ

ଛାଡିଲା ସେ ମାଆ କୋଳ ।

 ସଭିଙ୍କର ମାଆ ପରି

ରଖିଲା ସାଇତିକରି

ନରମ କୋମଳ ଭୃଣ ପତରରେ

 ଖାଦ୍ୟକୁ ଯତନେ ଭରି ।

ମଞ୍ଜିରୁ ତ ଗଜା ହେଲା

ଆଈ ମୋର କହୁଥିଲା

ସମୟ ଅନ୍ତରେ ତଳ ଅଂଶ ତାର

  ମାଟି ଭିତରକୁ ଗଲା ।

କ୍ରମେକ୍ରମେ ସେ ବଢିଲା

ସୁନ୍ଦର ସବଳ ହେଲା

କାଣ୍ଡ ଦେହେ ତାର ହାତ ଗୋଡ଼ପରି

 ଡାଳପତ୍ର ମେଲି ଗଲା ।

 ମାଟିର ଭିତର ଅଂଶ

ମୂଳ ନାମରେ ପ୍ରକାଶ

ମାଟିରୁ ଆଣେ ସେ ଜଳ ଲବଣକୁ

 କାମଟା ବଡ଼ ବିଶେଷ ।

ସଜାଡ଼ିଲା ହାଣ୍ଡିଶାଳ

ପତର ବୋହୂ ତାହାର

ସବୁଜକଣିକା ଛାଣିଲା ବାୟୁରୁ

ବାଷ୍ ପ ଅଙ୍ଗାର କାମ୍ଳ ।

ସୂରୁଜ କିରଣ ନେଇ

ଜଳ ଲବଣ ମିଶାଇ

ଭାଶ୍ଲେଷଣ କ୍ରିୟେ ରାନ୍ଧେ ଶ୍ବେତସାର

 ଖାଦ୍ୟପରା ତାହାପାଇଁ ।

ରାତିର ଅନ୍ଧାର ହେଲା

ପତର ବିଶ୍ରାମ ନେଲା

ଅଙ୍ଗାରକାମ୍ଳ ପତ୍ର ଛିଦ୍ର ଦେଇ

  ବାୟୁମଣ୍ଡଳକୁ ଗଲା ।

କେତେ ଦିନ ବିତିଗଲା

ଗଣ୍ଠିରୁ ମୁକୁଳ ହେଲା

ବୃନ୍ତ ମଧ୍ୟଦେଇ ରଙ୍ଗୀନ ଫୁଲରେ

 ଗଭା ତାର ମଣ୍ଡିଗଲା ।

ପାଖୁଡା ପଡିଲା ଖସି

କଷିଫଳ ଗଲା ଦିଶି 

ପରିପକ୍ୱ ହେବ ନୂଆ ସୃଷ୍ଟି ପାଇଁ

  ଆଶା କରିଅଛି ବସି ।

ଆମରି ଜୀବନ ପାଇଁ

ଅମ୍ଳଜାନ ଦିଏ ସେଇ

ପ୍ରକୃତିର ଅଟେ ଶୀତଳ ଭଣ୍ଡାର

ପିଲେ, ପାରିବ କି ନାମ କହି।।।