କାଦୁଅର ମଣିଷ

ତମ ହାତେ ଗଢ଼ା ଜୀବନ୍ତ ସ୍ଥାପତ୍ୟ

ଅକାତ ପଙ୍କର ବାସ୍ନାରେ ।

ଶିଳା ଦେହ ପୂର୍ଣ୍ଣ କେତେ କାରୁକାର୍ଯ୍ୟ

ରମ୍ୟ ଭାବନା ଛାଇରେ ।।୧।।

ହଜିଲା ସ୍ମୃତିର ଇସ୍ତାହାର ନଈ

ମଗ୍ନ ଭରା ଭାଷା ଛାତିରେ ।

କୋଉ ଫଗୁଣର ଆମ୍ବକଷି ତମେ

ବାସ ମହ ମହ ବିଭୋରରେ ।।୨।।

ଶିଳାପଦ୍ମ ଯେବେ ରୂପବତୀ ହୁଏ

ଅଚିହ୍ନା ହାତର ସ୍ପର୍ଶରେ ।

ଶୁନ୍ୟ ପରା ଦୀପ ଆଲୋକିତ ଧରା ଯେ

ହସ ଖୁସି କାଦୁଅରେ। ।।୩।।

ମାନବ ଭାସ୍କର୍ଯ୍ୟ ମଣେ ଏଠି ନର

କରେ କେତେ କୀର୍ତ୍ତି ଯସ ।

ବିଲୀନ ହୁଏ ସେ କର୍ମ ଏକତାରେ

ହୋଇ କାଦୁଅର ମଣିଷ ।।୪।।