କାବ୍ୟ ନାୟିକା

ତୁମେ ଅନାମିକା ମୋ କାଵ୍ୟ ନାୟିକା 

   ରୂପସୀ ଗୋ ରୂପବତୀ 

ତୁମ ସ୍ପର୍ଶ ପାଇ ଶବ୍ଦ ମହକଇ 

  ଲାଜେ ସେ ମଉନାଵତୀ ।

ତୁମ ହସ ଲକ୍ଷେ ଫଗୁଣ ଫୁଆରା 

   ଚାହାଁଣୀରେ ପ୍ରୀତିଵନ୍ୟା 

ଭାବନା ରାଇଜେ ତୁମେ ରାଜଜେମା 

  ଅବର୍ଣ୍ଣନୀୟ ଅନନ୍ୟା ।

ତୁମେ ଯେବେ ଋଷ ଶବ୍ଦକୋଷ ଶେଷ

  ନିଃଶବ୍ଦେ ଗୁମୁରି କାନ୍ଦେ 

କବିତା ଆଇନା ମୁହଁ ମୁଁ ଦେଖେନା 

  ଵିଷାଦେ ମନକୁ ବାନ୍ଧେ ।

ତୁମେ ସୁରଭିତ ଗଜରାର ହାର 

  କବିତା ଫୁଲର ରଙ୍ଗ 

ଭାବନା ଭ୍ରମର ଚୁମିଲେ ତୁମକୁ 

  ଶିହରଇ କାଵ୍ୟ ଅଙ୍ଗ ।

ତୁମ ନୂପୁର ନିକ୍ଵଣ ହେଲେ ରୁଣୁଝୁଣୁ

  ପ୍ରୀତିର ମହ୍ଲାର ଗାଏ 

କଜ୍ଜଳ ଗାରେଓ ଅଳତାର ଧାରେ 

  ଶବ୍ଦ ରୋମାଞ୍ଚିତ ହୁଏ ।

ତୁମେ ମୋ ପ୍ରେୟସୀ ପ୍ରେମ ମଦାଳସୀ 

   ଥିରି ଥିରି ପାଦ ଥାପ 

କିମିଆ କରିଲେ ମୋ ମନ ମୟୁରୀ 

  ସପ୍ତରଙ୍ଗୀ ପ୍ରୀତିଛାପ ।

କରିଵନି କେବେ ମାନ ଅଭିମାନ

  ଯିଵନାହିଁ ପରକରି 

ସତ କହୁଛି ମୁଁ ଜିଅଁନ୍ତା ଜଳିଵି

  ଅହୋରାତ୍ର ଝୁରି ଝୁରି ।

ସଵୁ ସୁଖ ତୁମ ପୟରେ ଅର୍ପିଵି 

   ପ୍ରିୟା ମୋ ଚପଳଛନ୍ଦା 

ଶୃଙ୍ଗାରେ ସଜେଇ କରିଵି କଣ୍ଢେଇ 

  କାବ୍ୟ ହେଵ ପଦ୍ମଗନ୍ଧା ।

ଵହିଲେ ମଳୟ କାବ୍ୟ ଯେ ତନ୍ମୟ 

  ଦିଗ୍ ବଳୟେ ବ୍ୟାପିଯିଵ 

ପ୍ରତିଟି ହୃଦୟେ ମୃଦୁ ଆଲୋଡନ 

   କୁଞ୍ଜେ ରାସ ରଚିଯିଵ ।

କାଵ୍ୟ ଉପବନ ସହାସ୍ୟ ବଦନ 

   ଶବ୍ଦ ସବୁଜିମାମୟ 

ମୋ ମନ ମାନସୀ ବସନ୍ତ ଵୟସୀ 

   ତୋ ପାଇଁ ମୁଁ କାଵ୍ୟମୟ ।