ଜ୍ୟୋତି ଜ୍ୟୋତି ଟିଏ ମୁଁ

ଜ୍ୟୋତି ଟିଏ ମୁଁ ଜ୍ୟୋତି ଟିଏ 

ଜ୍ୟୋତିରିଙ୍ଗନ ର ଜ୍ୟୋତି ଟିଏ l

ଜୁଳୁ ଜୁଳୁ କରି ଆଲୋକ ଦେଖାଏ

ସେ ଆଲୋକେ ମୁହିଁ ଶାନ୍ତି ପାଏ l

କୁନି ଜୀବ ଟିଏ ମୋତେ କରି

କି ଲାଭ ବା କରେ ମୁଁ କାହାରି l

ଗଗନ ବୁକୁରେ ଉଡିଉଡି

କେବେ ପଡି ଯାଏ ମୁହିଁ ଝଡି l

ହିସାବ ତ କେହି ରଖେ ନାହିଁ

ତଥାପି କେବେ ମୁଁ ଡରେ ନାହିଁ l

ଅମାବାସ୍ୟା ଅନ୍ଧକାରେ ମୁହିଁ

ଜ୍ୟୋତି ପ୍ରକାଶଇ ରହିରହି ।

ପଥିକ ପ୍ରବର ଶାନ୍ତି ପାଏ

ଯେବେ ମୋତେ ସିଏ ଦେଖିଦିଏ l

ଭାବୁକ ତ ଅନ୍ଧକାରେ ବସି

ମୋ ନାମେ କବିତା ଲେଖିଯାନ୍ତି ।

କାହା ଉପକାରେ ଆସେନାହିଁ

ତଥାପି ମୁଁ କେବେ ଡରେ ନାହିଁl

କୁନି ଜ୍ୟୋତି ଟିଏ ମୋତେ କଲ

ଅନ୍ଧକାରେ ମୋତେ ଛାଡିଦେଲ l

ମୋ ପଛେ ଆଲୋକ ଲଗାଇଲ

ମୋତେ କିନ୍ତୁ ତା ନ ଜଣାଇଲ l

ମୋ ଭିତରେ ଆଲୋକ ଟି ଅଛି

ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଅନ୍ଧାରେ ଚାଲୁଅଛି l

ଖୋଜି ଖୋଜି ମୁହିଁ ଆଲୋକକୁ

ଥକି ଗଲେଣି ମୁଁ ଉଡିବାକୁl

ଇଶ୍ୱର ଙ୍କ ଦୟା ଯେବେ ହେବ

ମୋଜ୍ୟୋତି ଦର୍ଶନ ତ ମିଳିବ l

ଜନ ଉପକାରେ ଆସିଗଲେ ଥରେ

ଜୀବନ ସାର୍ଥକ ମୋର ହେବ l