ଜୟ ମା ବୈଷ୍ଣବୀ

ବୈଷ୍ଣବୀ ଶାରଦା ମାତ ହୁଅ ତୁ ପ୍ରସନ୍ନ

ତୋ ପୟରେ କର ଯୋଡ଼େ ଆସ ମା ବହନ ।

ସ୍ବସ୍ତି ପ୍ରଦାୟିନୀ ମାତ ମଙ୍ଗଳ ଭଦ୍ରକ 

ଭଦ୍ରାକାଳୀ ଭଗବତୀ ନାମେ ସ୍ବସ୍ତିମୁଖ ।

ତରଙ୍ଗେ ତରଙ୍ଗାୟିତ କଲ୍ଲୋଳ ଉଚ୍ଛଳେ

ସ୍ପର୍ଶ କରେ ବେଳାଭୂମି ଆନନ୍ଦ ଉପଳେ ।

ପୁଣି ପ୍ରାଚୀ କାନ୍ଥେ ଭାସେ ବାଳସୂର୍ଯ୍ୟ ଦୃଶ୍ୟ

ଲୋହିତ କଣିକା କରେ ହୃଦୟ ହରଷ ।

ପୟ ପୂର୍ଣ୍ଣ ସରୋବରେ ବିକଶେ କମଳ 

ମନରେ ଉତ୍କଣ୍ଠା ଭରି ଦୁର୍ଗା କଣ୍ଠେ ମାଳ ।

ଶହେ ଆଠ ଉତ୍ସର୍ଗୀତେ ତ୍ୟାଗୀବି ଜୀବନ

ଦେବୀଙ୍କ କଞ୍ଜପୟରେ ନିରନ୍ତର ଧ୍ୟାନ ।

ସବୁଜ ଖେତର ଦୃଶ୍ୟ ଅତି ମନୋରମ

କର ପ୍ରସାରିତ ଢାଳେ ଶୁଦ୍ଧ ଅନ୍ନଦାନ ।

ତମୋଘ୍ନ ନାଶିନୀ ଅବତୀର୍ଣ୍ଣ ଧରାଧାମେ 

ସଙ୍ଗୀତ ମୁଖର ଭାସେ ଶୁକ ପିକ ତାନେ ।

ନୀଡ କ୍ରୋଡେ ଉଙ୍କିମାରେ ନାଶାଚର ଜୀବ

ଦର୍ଶନ ପ୍ରାପଣ ଚିନ୍ତେ ମୋତେ ଉଦ୍ଧାରିବ ।

ନାଗବଲ୍ଲୀ ଆନନ୍ଦରେ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ବ ମୁଖା ହୋଇ

ତୋଳି ନିଅ ମୋତେ ମାତ ପାପ ମୋର ଧୋଇ ।

ଦୁର୍ବାଦଳ ବ୍ୟାକୁଳତ ସେବିବେ ଚରଣ

ସଙ୍ଗେ ବେଲପତ୍ର ଜବା କରନ୍ତି ସ୍ମରଣ ।

ସ୍ବଳ୍ପ ଶୀତ ସମୀରଣ ପରିମୟ ଗତି

ସତେ କି ଆଲଟ ବିଞ୍ଚି ଅର୍ପଣେ ଆଳତି। 

ସିନ୍ଦୁରିତ ଗଗନରେ ମନୋରମ ବେଳା

ଜଗତ ଜନନୀ କର୍ମେ ନକରନ୍ତି ହେଳା ।

ଅସୁର ନାଶିନୀ ପାଦ ଅହଟକୁ ପାଇ

ପାପି ଶଠ ଧ୍ରୁତ ବେଗେ ଦୂରତା ମାପଇ ।

ଶଂଖ ନାଦ ଧ୍ୱନି ଶୁଣି ନର ନାରୀ ଗଣ

ଦର୍ଶନ ଲାଳସା ମନେ ଆସେ ଜାଗରଣ ।

ଶତାୟୁ ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ବୋହି ଲଉଡି ସାହାରେ

ଲପତ ନୟନେ ଭାଷେ ଆସ ମା ଧରାରେ ।

ସନ୍ନିକଟ ହୁଏ ଯେବେ ମାତାଙ୍କ ଶିଞ୍ଜନୀ

ତିନି ପୁର ମଥା ନତେ ପାତି ଦେଲେ କାନି ।

ଆଶିଷ କଳସୀ ଢାଳି ଭକ୍ତେ କର ତୃପ୍ତ

ପ୍ରଭାତୀ ପ୍ରଣତି ଘେନ ପାପ ହେଉ ଧୌତ ।