ଜନ୍ମ ଜାତ ଗୁଣ

ବସନ୍ତରେ ସବୁ ପତର କଅଁଳେ

ବାଉଁଶ ପତର ଝଡି ପଡ଼ଇ ,

ବାଉଁଶ ଗଛର ଦୋଷ ନୁହେଁ ସେହି

ସେ'ତ ଜନ୍ମଜାତ ଗୁଣ ଅଟଇ ।

କାଠ କୋଇଲାରୁ କେବେ ହେଲେ କଣ

ମିଳିଲାଣି କେବେ ଅମୂଲ୍ୟ ହୀରା ?

ସବୁ କିଛି ଥାଇ ତଥାପି ମଣିଷ

ମରୀଚିକା ପଛେ ଧାଉଁଛି ପରା ।

ମୋହରେ ପଡ଼ିତ ମଣିଷ ବଞ୍ଚିଛି

ଆଶାକୁ କେବେହେଁ ମାରି ପାରେନି ,

ଜାଣିଛି ଆଶା ହିଁ ଦୁଃଖର କାରଣ

ଆଶାରେ କି ଲାଭ ବୁଝି ପାରେନି ।

ମରୀଚିକା ପଛେ ମଣିଷ ଧାଉଁଛି

ଧାଇଁଲେ ମେଣ୍ଟିବ କି ନିଜ ତୃଷା ?

ମୃଗତୃଷ୍ଣା ପରି ତଥାପି ଧାଉଁଛି

ତ୍ୟାଗୀ ପାରେ ନାହିଁ ନିଜର ଆଶା ।

ପତଙ୍ଗ ପରିକା ମଣିଷ ବିଚରା

ବୁଝି ପାରେ ନାହିଁ ଅଗ୍ନି କୁ ଡିଏଁ ,

କ୍ଷଣିକ ଉଲ୍ଲାସ ମୋହ ଗସ୍ତ ହେଇ

ଝାସ ଦେବା ପାଇଁ ପାଗଳ ହୁଏ ।

ଯାହାର ଯେପରି ଜନ୍ମ ଜାତ ଗୁଣ

ଆପେ ଆପେ ତାହା ଫୁଟି ଉଠଇ,

ଶେଷରେ ବାଉଁଶ ପତର ପରିକା

ନିଜ ସମୟରେ ଝଡି ପଡ଼ଇ ।