ଜୀବନ

ହାତ ପତେଇ ଭିକ ମାଗିବା ଜୀବନ,

ନା...

କୋଠାଘରେ ରହି ମଉଜ କରିବା ଜୀବନ ?

ବେଳେ ବେଳେ ନିରୋଳାରେ ବସି ଭାବେ,

ହସ ଲୁହର ଫେଣ୍ଟାଫେଣ୍ଟି ଅଟଇ ଜୀବନ,

ଆମୋଦେ ପ୍ରମୋଦେ ଭୁଲି ଯାଏଁ ମୁଁ,

ଆଜି ଯଉବନ ତ କାଳିକି ମରଣ l

ମାୟା ମରିଚିକା ପଛରେ ଧାଉଁ ଥିବା,

ମନକୁ ମୋର ବୁଝେଇ ପାରେନା କେବେ,

ଅବୁଝା କୁନି ଶିଶୁଟିଏ ପରି ସେ,

ଅନବରତ ନୂଆ ଅନ୍ଵେଷଣ କରି ବସେ l

ଯେବେ....

ସୁଖର ସ୍ଵପ୍ନ ସବୁ ଧୂଳିସାତ୍ ହେଇଯାଏ,

ହୃଦୟେ ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ ମଶାଣିର ଶୂନ୍ୟତା,

ନରମିଯାଏ ନୂଆ ନୂଆ ଉତ୍ସାହ ସବୁ,

ଉଙ୍କିମାରେ ଭିତରେ ଲୁକ୍କାୟିତ ସବୁ ଦୁର୍ବଳତା l

ଓଠରୁ ଝରୁଥିବା ଟିକି ହସ ସବୁ,

ଫାଟି ଯାଏ ପାଣି ଫୋଟକା ପରି,

ଅନ୍ତର ଆତ୍ମାଟି କଇଁ କଇଁ କାନ୍ଦେ,

ଆଖିରୁ ଲୁହ କେତେ ଯାଏ ଝରି l

ବଞ୍ଚିବାର ପାଥେୟ ଖୋଜୁ ଖୋଜୁ ଯେବେ,

ରହିଯାଏ ସୁଖ ସ୍ଵପ୍ନ ଅଧା ଅଧା,

ଆତ୍ମାଟି ନର୍କ ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ଛଟପଟ ହୁଏ,

ମରିଯାଏ ଯେତକ ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମାର ଆଶା l

ବୈଷ୍ଣବ ମେହେର

ଗଣ୍ଡାବାହାଲି, ନୂଆପଡା