ଜୀବନ

ଜୀବନ ଆମ ପାଇଁ ଗୋଟିଏ ଉପହାର             

ଏହାକୁ ସୁରକ୍ଷା ଦେବା ପ୍ରାଥମିକତା ଆମ୍ବର ।  

ନିଶ୍ୱାସ କୁ କର ନାହିଁ ବିଶ୍ୱାସ ଜମା                

କ୍ଷଣିକ ଜୀବନ ଏ, ବାକିସବୁ ନାଟକ ସିନା ।      

ଅମୁଲ୍ୟ ସମ୍ପଦ ଅଟଇ ଏ ଜୀବନ                 

କାହିଁ ନ ବୁଝି ପାରି କରୁ କ୍ରନ୍ଦନ ।                

ମାନସିକ ଚାପେ ହୋଇ ବାଟ ବଣା                

ମୂର୍ଖ ପ୍ରାୟେ କର୍ମ କରି ନ ପାଅ ଯନ୍ତ୍ରଣା ।        

ଆସିଥିଲୁ ଖାଲି ହାତେ, ଚାଲିଯିବୁ ଖାଲି              

ନଯିବେରେ ସଙ୍ଗେ ତୋର ଭାବି ଭୂତ ବୋଲି ।  

ମୋର ମୋର କହି କାହିଁ କରୁ ଅଭିମାନ             

ଛଅ ଖଣ୍ଡ କାଠରେ ଯିବୁ ତୁ ଶ୍ମଶାନ ।              

କାହିଁ କହୁଛୁ ମୋର ମୋର                     

ପିନ୍ଧିବା ବସ୍ତ୍ର ଭି ନୁହଇ ତୋହର ।             

ଆସିଛୁ ଉଲଗ୍ନ, ଯିବୁ ତୁ ଉଲଗ୍ନ                  

କାହିଁକି ହଉଛୁ ଏତେ ଉଛନ ।                  

ଆହା କି ସୁନ୍ଦର ଆତ୍ମା                       

ଯେଉଁଠି ରୁହନ୍ତି ପରମ ଆତ୍ମା ।              

ନର୍କ ତୁଲ୍ୟ ଭାବି ଏ ଜୀବନକୁ                  

ଦଉଡି, ବିଷ ଦ୍ଵାରା ଆତ୍ମା ହତ୍ୟା କରୁ ।           

ହୋଇ ତୁ କାପୁରୁଷ ମରୁ                     

କାହିଁ ତୋ ପରିବାର କଥା ଚିନ୍ତା ନକରୁ ।         

ଜାଗୃତ ହୁଅ ଏ ମଣିଷ                        

ଜୀବନକୁ ଭଲ ପାଇ ବଞ୍ଚି ଯାଅ ।          

ନିଶ୍ୱାସ ଆଦ୍ୟ ରୁ ଅନ୍ତ ଯାଏ                    

ବଞ୍ଚି ଯାଅ ନିଜ ପଥକୁ ଭଲ ପାଇ ।           

ମଣିଷ ମାନେ ବଞ୍ଚି ବାର କଳା ଶିଖିଯାଅ          

ଯେତେ ଝଡ, ତୋଫାନ, ବର୍ଷା ହଉ ।     

ସୁଖ, ଦୁଃଖ, ଉନତୀ, ଅବନତି, ଜଞ୍ଜାଳ, ଯାତନା        

ଏ ତ ମଣିଷର ଚିର ସହଚର  ।              

ଭଗବାନ ସେମାନଙ୍କୁ ଅଧିକ ଦୁଃଖ, ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦିଅନ୍ତି       

ଯିଏ କି ତାଙ୍କ ସୁଷ୍ଟି ର ସର୍ବୋଚ୍ଚ କଳାକାର ।       

ଵୀର ପ୍ରସବନି ଭାରତମାତାର ବୀର ସୁତ ମାନେ       

ହସି ହସି ନିଜ ଜୀଵନ କୁ ଜଳାଞ୍ଜଳି ଦେଲେ,         

ତାଙ୍କ ପ୍ରତି ଏଇଟା କଣ ନୁହେଁ ଅପମାନ  ।        

କଳାର ରାଜ୍ୟ କଳିଙ୍ଗ                      

ଆଜି ହାରି ଯାଇଛି                          

ଜୀବନ ନାଟକର କାଳରେ ।                  

ହେ କଳିଙ୍ଗର ସୁତ ମାନେ, ଯେଉଁଠି               

ମଧୁସୂଦନ ଦାସ, ଗୋପବନ୍ଧୁ, ଜୟରାଜଗୁର,          

ବକ୍ସି ଜଗବନ୍ଧୁ ଭଳି ମହାପୁରୁଷ ମାନେ ।          

କଳାର ସାମ୍ରାଜ୍ୟ ଆଜି                      

ଜୀବନ ବଞ୍ଚି ବାର କଳା ହରାଇ ଦେଇଛି ।        

ଯେଉଁ ଭୂଇଁ ରେ ଚଣ୍ଡାଶୋକ ରୁ ଧର୍ମା ଶୋକ ହୋଇ      

ନୂଆ ଜୀବନ ର ବାଟ ଦେଖାଇ ଦେଲେ             

ସେ ପବିତ୍ର ମାଟିରେ ଆଜି ଆମେ ଆତ୍ମା ହତ୍ୟା କଲେ     

ଧିକ ଆମ ଜୀବନ, ଧିକ ଆମ ଜ୍ଞାନ ।              

ହେ ଦାରୁବ୍ରହ୍ମ ତମେ ରତ୍ନ ପଲଙ୍କ ରୁ ଓଲ୍ଲାଇ ପଡ      

ଶିଖାଇ ଦିଅ ତୁମେ ବଞ୍ଚି ବାର କଳା ମଣିଷକୁ ।