ଜୀବନ ଯମୁନା

ଭୂକମ୍ପର ନିଷ୍ଠୁର ପ୍ରଭାବ

ମାଟି ତଳେ କୁଢ଼ କୁଢ଼ ଶବ ।

ଜୀବନ ଖୋଜୁଥାଏ ମୃତ୍ୟୁ

ଏକାକାର ମିତ୍ର ଆଉ ଶତ୍ରୁ।

ଦୁନିଆର ରଙ୍ଗମଞ୍ଚ ଶୂନ୍ୟ

ମାଟି ତଳେ କଅଁଳ ଜୀବନ ।

ଅଚିହ୍ନା ଅଜଣା ତା' ମୁହଁ

ଖୋଜୁଛି ସେ ମାଆର ସ୍ନେହ।

କିଏ ତାକୁ ଖୋଜି ଆଣି ଦେବ

ସତେ କି ସେ ହଜିଲା ଦରବ ।

ଏଇ ବୋଧେ "ଜୀବନ ଯମୁନା"

ଥଳକୁଳ ମାନେ ନାହିଁ ଜମା।

କେତେବେଳେ ବହେ ସେ ଉଜାଣି

କୂଳ ଲଂଘେ ଯମୁନାର ପାଣି ।

ପ୍ରବାହରେ ଧୋଇ ନିଏ ପାପ

ଦେଖାଏ ସେ ପୂଣ୍ୟର ସ୍ୱରୂପ ।

ଏ ଜୀବନ ଯମୁନାର କୂଳେ

ବସି କେବେ କଦମ୍ବର ଡାଳେ ।

ସାତସୁରେ ବନ୍ଧା ଏ ଜୀବନ

ସୁମଧୁର ବଇଁଶୀର ଶ୍ଵନ ।

ଗାଉଥାଏ ମଧୁର ରାଗିଣୀ

ମତୁଆଲା ମନ ନିଏ କିଣି ।

ଫୁଟେ ସେଠି ନାଲି କୃଷ୍ଣଚୂଡ଼ା

ମନ ବାସେ ଅବଢ଼ା ଅବଢ଼ା ।

ପାରି ହେବ ଜୀବନ ଯମୁନା

କରଇ ସେ ଭକ୍ତି ଆରାଧନା ।

ପ୍ରୀତି ରଙ୍ଗେ ଦୁନିଆ ସଜାଏ

ମନକୁ ସେ ମାୟାରେ ହଜାଏ ।

ବାଟ ହୁଡ଼ି ଚାଲେ ସେ ଅବାଟେ

ଚାଲୁ ଚାଲୁ ପାପ ସେ ସାଉଁଟେ ।

ସେ ପାପର ରଙ୍ଗ ଟା ପ୍ରଳୟ

ଯମୁନାରେ ସୁନାମିର ଭୟ ।

ସେ ଭୟରେ ଥରେ ଏ ଦୁନିଆଁ

ଏଇ ବୋଧେ "ଜୀବନ ଯମୁନା"।